Fittie in m'n koppie.

Ik hoef je niet te vertellen dat deze wereld zo’n beetje altijd in oorlog leeft. Ik hoef je niet te wijzen op de feiten vanuit het Midden-Oosten, op de reacties vanuit Amerika, de ontwikkelingen in Europa, de zorgen in Azië en ga zo maar door. Het is allemaal bekend en we weten hoe het eruit ziet.
Daarom is het ook dat we er soms voor kiezen om onze televisie eventjes uit te doen of om heel even onze telefoon aan de kant te leggen. Om ons te focussen op andere dingen. Op zaken waar we wel wat mee kunnen of waar we gewoon even mee op andere gedachten worden gezet.

Jezus gaf ons geen Wie is… de Mol?-achtige hints.

‘’Toen Jezus daar aankwam rende het volk huilend op Hem af. ‘’Heer, IS pleegt aanslagen in Parijs en dan zwijgen we nog over de rest van de wereld! Waarom kan dit zomaar gebeuren en vecht U er niet tegen?’’ Jezus hoorde de jammerklachten van het volk en zei tegen hen: ‘’Weten jullie niet wat er in de Schriften staat geschreven? ‘Jullie zullen berichten horen over oorlogen en oorlogsdreiging. Laat dat je dan niet verontrusten, die dingen moeten namelijk gebeuren, al is daarmee het einde nog niet gekomen. Het ene volk zal tegen het andere ten strijde trekken en het ene koninkrijk tegen het andere, en overal zullen er hongersnoden uitbreken en zal de aarde beven: dat alles is het begin van de weeën. (…) Dan zal aan de hemel het teken zichtbaar worden dat de komst van de Mensenzoon aankondigt, en alle stammen op aarde zullen zich van ontzetting op de borst slaan als ze de Mensenzoon zien komen op de wolken van de hemel, bekleed met macht en grote luister.*’’ De mensen begrepen niet wat hij zei en dropen verward af. Waar had die Man het over?’’

‘Ik ben een evangelisch-gereformeerde-refo. En wie ben jij?’

Laatst had ik een gesprek met een vriendin die mij heel subtiel wilde vertellen wat voor soort christen ik ben. Een evangelisch-gereformeerde-refo, dus. Ben je mooi klaar mee, want dat betekent dat je een middenweg moet vinden in je evangelisch-gereformeerde-refo-schap, want wil je een klein beetje een jezelf-respecterende-evangelisch-gereformeerde-refo zijn, zul je toch van alle markten wat mee moeten pikken. Een hele klus, al zeg ik het zelf.

Heeft mijn hart Miley Cyrus nodig?!

Tsja, ze hadden er in Jericho zeven dagen voor nodig totdat die muur neerdonderde. Zeven dagen rondjes lopen. Ik heb überhaupt nog nooit meegedaan met de Avondvierdaagse, dus mij niet gezien. Misschien dat het Avondvierdaagse-fiasco er ook wel voor zorgt dat de muren van mijn hart nog recht overeind staan. Ik heb namelijk nog nooit een week lang om mijn hart gelopen en als ik het zo opschrijf klinkt het vooral als het begin van een slechte horrorfilm…

Hou vol, hou vast.

Iedereen op onze aardkloot lijkt het te doen. Jong en oud, dik en dun, groot en klein. Ja, zelfs vrouwen én mannen. Bijna niemand lijkt er omheen te kunnen en de meeste mensen weten niet beter dan dat ze het al sinds hun geboorte doen. Verdwijnen we straks allemaal in een groot zwart gat of juist bovenop een roze teddywolk? De consequenties zijn op dit moment gewoon nog niet te overzien en dat maakt me bang. Zelfs in de kerk is het geen taboe, sterker nog: het zou mij niets verbazen als het door toedoen van de kerken sociaal geaccepteerd is geworden: het neemt straks nog de wereld over! En kom dan niet bij mij aankloppen; ik heb je hierbij een waarschuwing gegeven…

'Vrolijk Kerstfeest, bootvluchteling.'

Het is midden september en Nederland lijkt al bijna klaar voor de donkere dagen. Zo liggen de pepernoten natuurlijk al lang en breed in alle denkbare vormen, maten en vooral kleuren in de winkels en ook de Zwarte Piet-discussie is (zoals de traditie inmiddels voorschrijft) in volle gang.

K3 zoekt K3.

Om hem er maar gelijk in te gooien: zou jij meedoen met ‘Jezus zoekt Discipel’ of je uitdossen voor ‘Hollands Next Jesus Freak’? Zou je er alles aan doen om mee te mogen doen bij ‘Wie is… de Christen?’ of ‘Expeditie Discipelschap’? Ikzelf zou hooguit de herhaling durven kijken, bang voor de waarheid.

Cadeaubonnen tegoed.

Soms heb je van die momenten dat je ineens ziet dat je nog een cadeaubon van het één of ander in je portemonnee hebt zitten. Mij overkwam het met een bon van de HEMA. Zo’n bon die eigenlijk geen bon is, maar een pasje waar (als het goed is, daar vertrouwen we dan maar op) een geldbedrag opstaat. Welk bedrag er nog voor mij op stond wist ik niet, maar mijn enorm goede geheugen zei me dat het genoeg moest zijn om er de laatste schoolspullen mee te kopen.

‘Ik ben niet onzeker, toch?’

Ik hoorde een aantal jaren geleden deze zin en ik vond hem meteen geweldig, het was pure liefde op het eerste gezicht. Het is dat je niet met zinnen kunt trouwen, maar anders hadden we nu al minsten 4 kinderen gehad. Hoe één zin zoveel kan verraden door hem uit te spreken: ‘Ik ben niet onzeker, toch?’ Vind ik leuk! En je raad het al, hoe erop gereageerd is weet ik niet meer. Een kwestie van uit het oog, maar niet uit het hart.

Bij het kruis.

Misschien ken je één van de nieuwste Opwekkingsliedjes al: ‘Bij het kruis’, dat is nummertje 775, voor de meeschrijvers thuis. Een prachtig lied, die je wat mij betreft echt even moet luisteren als je dat nog niet eerder hebt gedaan.

Spoiler alert: we hebben al gewonnen.

Syrië, 2015. IS zegt te strijden in de naam van Allah. Ze martelen en doden in de naam van een religie, die door enorm veel moslims juist lijkt te gebieden om in liefde samen te leven. Voor je het weet ben je daar beland in een situatie die je niet meer na kunt vertellen. De inzet van het gevecht? Ik moet eerlijk zeggen dat ik die, door al het verdriet, niet eens in kan zien, misschien niet eens in wíl zien.

Herezegenhetetenendrinkenamen.

Ze zeggen altijd dat bidden helpt. Maar in mijn leven zie ik toch vaak dat er gebeden zijn die (vooralsnog) onbeantwoord blijken. Hoe dat kan? Geen idee. Ik ben God niet en daar ben ik ook best wel blij om. Amen.

Achterom: Goed zoals ik ben.

Ik ben goed zoals ik ben.
Durf ik het niet te zeggen?
Maar wat als ik kijk door de ogen van God.
Mijn Maker, die hemel en aarde gemaakt heeft.
Ik doe Hem verdriet als ik mijzelf niet volledig accepteer.
Hij heeft mij geweven in de buik van mijn moeder.
God is almachtig en zo creatief.
Wie zijn wij dus om Zijn werk in twijfel te brengen.

Love wins.

Als vrijgezel vind ik het soms lastig om overal stelletjes te zien lopen. Ze hebben vaak alleen maar oog voor elkaar: de hele wereld lijkt weg te vallen voor die ene man of vrouw van hun dromen. Zo vrijgezellig als ik ben, laat ik ze dan lekker met rust en loop ik snel door. De liefde wint vast wel, bij dat koppel.

Er is een kans dat je deze onzin disliked.

Natuurlijk kan ik er héél veel doekjes om winden, een ellenlange intro van maken of er intens hard overheen schreeuwen. Ik kan doen alsof het niet zo is, naar een ver land emigreren of mijzelf een jaar lang onder m’n bed verstoppen. Toch kies ik er voor om het gewoon hardop te zeggen: ik ben onzeker.

Gedicht: Gods liefde.

Gods liefde is groot,
dwars door de dood.
Door Zijn Zoon verlost,
die prijs betaalde Hij; het heeft veel gekost.

Verdriet mag je Hem geven,
Hij kent alle facetten van je leven.
Gods liefde is wijd,
dwars door je spijt.

Gods liefde is diep,
wat je ook riep.
Hij kent je als Zijn kind,
die Hij zo intens bemind.

Gods liefde is het kruis.
Hij vraagt: ‘Kom je thuis?
Alles heb Ik gedaan,
zodat jij in vrede voor Mij kunt staan.’

Gods liefde is voor jou en mij,
ook al voelt je hart soms als een kei.
Ook al vind ik het moeilijk te geloven:
Zijn liefde voor ons zal nooit meer doven!

God is geen kerkmuur (voor mij).

Afgelopen weken heb ik de eer gehad om in heel verschillende soorten kerken te mogen kijken. Ik mag wel zeggen dat het een ervaring voor de rest van mijn leven was. Op Hemelvaartsdag heb ik een kijkje mogen nemen in de Gereformeerde Gemeente. De vooroordelen die ik had heb ik uit het raam proberen te gooien en ik ben gewoon maar gaan kijken, ervaren, luisteren en vragen stellen. Afgelopen weekend (met Pinksteren) heb ik voor het eerst in mijn leven deelgenomen aan Pinksterconferentie Opwekking. Voor de mensen die het niet kennen: een soort uit de kluiten gewassen camping/kerkdienst/gezelligheidsgroepje. Hoe dan ook; wéér een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Van stil naast elkaar zitten om op hele noten te zingen, tot mensen die om je heen flink uit hun dak gaan en minstens 100 keer een lied herhalen in alle mogelijke versnellingen.
*jaja, intense ‘over-één-kam-scheer-actie’, ik weet het en het spijt me.*

Van Appingedam tot Zierikzee: doe jij ook mee?

‘’We schakelen over naar onze verslaggever ter plaatse. Welkom, je bent live in de uitzending, hoe is de situatie daar?’’ ‘’Bedankt, zoals je ziet sta ik hier op een afgeladen Dam in Amsterdam en ik moet zeggen dat de situatie eigenlijk al de hele tijd stabiel is. De mensenmassa blijft maar toestromen vanaf het Centraal Station, maar gelukkig zijn er geen incidenten! Niet dat dit verwacht werd, aangezien dit nu al 3 jaar zo goed gaat, maar het blijft toch een hele belevenis.’’

Altijd blijven lachen...

Het lijkt wel alsof er tegenwoordig door iedereen een elfde gebod is gemaakt: ‘Gij zult altijd vrolijk zijn.’ Niet alleen in de buitenwereld zie je de tandpasta-reclame-lachende-happykleppie-mensen verschijnen, maar ook binnen de kerken lijkt het wel alsof we alleen maar mogen laten zien hoe blij we zijn en hoe goed we het hebben. Natuurlijk is er reden tot feest in de kerk: God heeft ons lief en we mogen voor altijd bij Hem leven door Jezus’ dood! Niks beters dan dat; absoluut! Maar soms zijn er nare dingen die in ons leven meer naar voren komen en (gelukkig) niks afdoen aan de liefde van God, maar wél aan ons zelfvertrouwen, onze eigenwaarde of gewoon onze stemming. ''Het komt wel goed, schatje'' werkt dan gewoon niet.

Het roer om?

Ik had echt al miljonair kunnen zijn: drijven in een zwembad van formaatje ‘Dagobert Duck’, reizen in de categorie ‘Hoe schrijf je dat?’ maar ook de gadgets bezitten die de CIA nog niet eens aan zag komen! Het had allemaal al kunnen gebeuren. Maar aangezien ik hier een stukje schrijf en het publiceer op m’n eigen site, kun je op 1 vinger natellen dat het alleen maar dromen zijn, de werkelijkheid is toch wel even anders.

Perfecte vader.

Soms denk ik wel eens aan de toekomst. (Ja, we gaan even een paar regels sentimenteel doen, sorry alvast: sla maar over als je nooit aan de toekomst denkt.) Dan denk ik wel eens: hoe zou ik later zijn, wanneer ik vader mag worden? Zou ik dezelfde struggles waar ik vandaag mee aan het werk ben, dán ook nog hebben? Of zou ik hele nieuwe of andere dingen van mijzelf leren kennen? Is het mogelijk dat ik dingen anders doe of juist hetzelfde; als ik kijk naar mijn eigen opvoeding? Eerlijk gezegd weet ik nú al dat ik nooit een échte perfecte vader zal kunnen zijn voor een kleine spruit. Zelfkennis mensen, zelfkennis.

Eerste klas kaartje.

Om eerlijk te zijn, ik ben zo’n type. Je loopt me dus het liefst voorbij op het station, de conducteurs voelen zich beschaamd om mij te controleren én ik check daardoor ook altijd maar netjes in en uit. Je moet sommige zaken toch weer in evenwicht brengen, is het niet?

Gedicht: Toen het donker werd.

Toen het zo donker werd,
dat het heilige doek
verscheurd werd door Jezus’ dood.

Toen het zo donker werd,
omdat de Redder stierf
voor de zonden van ons.

Waar waren wij toch, toen
liefde leek te vergaan
toen het zo donker werd.

Toen Jezus de hel versloeg,
werd het ons duidelijk,
zelfs als het donker lijkt:
Jezus regeert!

‘Jezus, denk aan mij wanneer u in uw koninkrijk komt’

‘Terecht.’ Dat is wat ik heb geantwoord op de vraag die één van de bewakers mij vorige week stelde. Hij vroeg: ‘Wat vind je er nou van dat je gevangen bent genomen en, over pak hem beet een week, wordt gekruisigd?’ Wat had ik anders kunnen zeggen? Ik weet dat ik geen liefje ben, anders had ik nu wel thuisgezeten. Nee, ik ben aan de ene kant het slachtoffer van allerlei smerige spelletjes, maar aan de andere kant: ik heb zelf gekozen om erin mee te gaan.

Wat te doen met SOG-tijd?

Elke zichzelf respecterende student, docent, baas, werknemer, dominee en brandweerman kent het wel: SOG. Studie Ontwijkend Gedrag. En geloof me, het klinkt leuker dan het is…
SOG is als een stofje in je hersenen, dat zich langzamerhand meer gaat verspreiden tot -als je niet oppast- grote proporties. Als een aardappel die je in één keer kunt schillen, waardoor er een intens lange sliert ontstaat. Ja, SOG is onlosmakelijk verbonden met uitstel. En laat uitstel nu onlosmakelijk zijn verbonden met afstel. SOG is vreselijk. Laat me dat punt gelijk maar even gemaakt hebben.

Wat ze je niet vertellen over screenshots...

Wanneer ooit iemand in mijn leven zou vragen waarom ik (g)een screenshot zou willen zijn, is dat eigenlijk vrij gemakkelijk uit te leggen. En dat is fijn, want je weet maar nooit wanneer je die vraag krijgt; laten we eerlijk zijn. En een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus doe er je voordeel mee.

Pak maar Mijn Hand.

Neem, voordat je verder gaat lezen, eens even de tijd om naar je handen te kijken. Nee, even je ogen 2 tellen naar beneden doen om stiekem een vluchtige blik op je horloge te werpen telt niet. Neem écht even de tijd om te kijken. Pas dan mag je geoorloofd verder lezen.

Warme winterjas.

Zelf heb ik af en toe een veel te warme winterjas aan, als het op geloof aankomt. Wat een openingszin, hé! Draag jij ook zulke warme, dikke en zware jassen? Of geef je persoonlijk de voorkeur aan een lekker koel vestje? Of ben jij zo iemand die met-zonder-jas naar buiten gaat?

Gedicht: Door Zijn liefde leven.

Wanneer Mijn bloed
In duisternis uiteen valt
Zal de nacht vergaan

Wanneer Mijn liefde
Door het kruis straalt
Is de pijn overwonnen

Wetende dat Jezus
Leeft tot in eeuwigheid
En wij met Hem

Voor altijd verbonden
Door Zijn bloed verlost
Nu mag je stralen

Toe maar, leef.

Superprinses Anna.

In het (bijna) altijd zonnige Zwolle liep ik op een druilerige vrijdagmiddag vanuit school naar het station. Een wandelingetje van pak-hem-beet een klein kwartiertje. Onderweg kom je dan best weleens bijzondere mensen tegen, maar wat me op die bewuste vrijdagmiddag overkwam was wonderbaarlijk te noemen: een moeder met een meisje in het kinderzitje op de bagagedrager kwamen voorbij gefietst. Niet zomaar een meisje en niet zomaar een moeder… Ik kwam in diezelfde wandeling namelijk ook Arie Slob tegen (ja mensen, dé Arie Slob), maar zelfs hij kon mij niet méér onder de indruk brengen dan die moeder met dat meisje.

Durf ik nog te praten?

Elkaar in de armen sluiten en in de ogen kijken. Dat is misschien wel het enige dat we kunnen doen, na die vreselijk afschuwelijke gruweldaden door terroristen in Parijs. Elkaar laten weten dat we er zijn voor elkaar, dat we samen sterker staan dan alle terroristen bij elkaar. Maar bovenal leven wij samen in een wereld waarin je blijkbaar niet meer mag zeggen wat je vind.