Altijd blijven lachen...

Het lijkt wel alsof er tegenwoordig door iedereen een elfde gebod is gemaakt: ‘Gij zult altijd vrolijk zijn.’ Niet alleen in de buitenwereld zie je de tandpasta-reclame-lachende-happykleppie-mensen verschijnen, maar ook binnen de kerken lijkt het wel alsof we alleen maar mogen laten zien hoe blij we zijn en hoe goed we het hebben. Natuurlijk is er reden tot feest in de kerk: God heeft ons lief en we mogen voor altijd bij Hem leven door Jezus’ dood! Niks beters dan dat; absoluut! Maar soms zijn er nare dingen die in ons leven meer naar voren komen en (gelukkig) niks afdoen aan de liefde van God, maar wél aan ons zelfvertrouwen, onze eigenwaarde of gewoon onze stemming. ''Het komt wel goed, schatje'' werkt dan gewoon niet.

Wat wel werkt is je verdriet, woede, pijn, teleurstelling, schaamte en alle andere dingen die je voelt, bij het kruis te brengen. Daar is de plek waar Jezus geleden heeft en waar Hij al jouw zonden op Zich nam. Daar mag je weten dat er pure Liefde bestaat die onbeschrijflijk is. Daar, bij Jezus, is rust en vrijheid te vinden.

Hoe dit in de praktijk werkt, moet je mij eigenlijk niet vragen. Natuurlijk mag je dat doen, maar ik denk niet dat ik er een passend antwoord op kan geven, aangezien ik dat zelf ook super lastig vind. Wat ik wél weet, is dat Jezus hierover op een gegeven moment ook wat zegt. Hij zegt in Matteüs 11:28: ‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.’

Misschien is dát wel precies wat God van ons als individu, maar ook zeker als gemeente, vraagt. Doordat we samen naar Jezus toe kunnen gaan is precies dáár, bij het kruis, vergeving, genade, onvoorwaardelijke liefde en rust te vinden. Dan hoef je niet altijd happykleppie te zijn, maar mag je ook knielen en zeggen: ‘Ik kan niet blijven lachen, ik weet het even niet meer.’ En hoe de kerk dan reageert? Geen idee… Ik hoop in ieder geval dat ik naast je durf te gaan zitten en dat we elkaar (r)echt aan durven kijken: omdat we Jezus allebei nodig hebben.