DTS #6 'Nog maar héél even...'

Nog maar 3 nachtjes slapen en dan vertrek ik echt! Op 10 december ga ik naar Oost-Europa met ons leuke team in een prachtig busje, om daar te beginnen aan mijn outreach. Vandaag was de allerlaatste officiële lesdag van de lesfase. Een heel raar moment en dat doet me ook beseffen hoeveel ik van de mensen om mij heen ben gaan houden. Het is zo bizar om een heel groot deel van deze lieve en fantastische vrienden binnen een paar dagen gedag te moeten zeggen voor bijna 3 maanden. Het voelt eigenlijk nog helemaal niet alsof het al zover is, maar aan de andere kant komt alles zo dichtbij nu. Eén ding weet ik wel zeker: het gaat een enorm avontuur worden, waarin ik heel erg benieuwd ben wat God gaat doen door mij en mijn outreachteam heen...

DTS #5 'Van clowning tot engelen.'

De laatste keer dat ik jullie op de hoogte heb gehouden is alweer een tijdje geleden. Hoog tijd dus voor een nieuwe blog! Ondertussen is week 7 alweer achter de rug en zijn we helft van de lesfase al eventjes geleden gepasseerd. Mijn ouders en broertje zijn trouwens ook al langs gekomen en dat is toch ook wel een bijzondere belevenis: 2 werelden die ineens samenkomen.

DTS #4 'En dan nog één announcement...'

Wat een drukke, volle en intense weken heb ik gehad! Ik kan na week 4 zeggen dat ik totaal geen spijt heb van mijn keuze om een DTS te doen. Het is zo gaaf! Na de vorige blog die ik schreef (na week 1) heeft er alweer van alles plaatsgevonden. Zo kan ik één ding alvast zeggen, als cliffhanger: MIJN OUTREACH IS NU AL BEKEND!!!!!

DTS #3 'Wennen, leren en genieten!'

En dan is het al donderdagmiddag en ben je al ruim een week gestart met je Discipelschap Training School op Heidebeek. Echt zo ongelofelijk om dat nu zo te typen... Donderdagmiddag is mijn vaste vrije middag, dus vandaar dat ik dit moment nu ook meteen met beide handen aanpak om jullie eens bij te gaan praten.

DTS #2 'Wat een liefde...'

De tijd gaat zó snel deze laatste weken. Het is bijna beangstigend als ik eraan denk dat mijn avontuur over anderhalve week al begint. Aan de ene kant is er al heel veel gedaan, maar er zijn ook nog genoeg dingen die ik nog moet regelen, aanschaffen of doen voordat het 21 september is. Mijn grootste stress had ik voor het inplannen van de vaccinaties (Hepatitis A en DTP, Hepatitis B heb ik al eerder voor mijn opleiding gekregen), maar wonder boven wonder was er op 20 september nog een plekje vrij in het ziekenhuis! De andere vaccinaties doen we met de hele groep als we het land van bestemming voor de outreach weten.

DTS #1 'Het hoge woord is eruit!'

Dat ik ooit deze zin op zou schrijven, had ik van mijn levensdagen niet durven dromen. En eigenlijk voelt het nog steeds alsof het niet echt is. Maar niets is minder waar... Ik ga een Discipelschap Training School volgen! Een DTS, zoals ze het noemen. Ik ga bijna 6 maanden van mijn leven apart zetten voor God. Een voor mij doodeng avontuur waarbij ik aan de ene kant geen flauw benul heb van waar het mij gaat brengen, maar aan de andere kant ervaar ik heel sterk dat dit is wat God op mijn pad brengt.

Tegenwind.

Je zit op de fiets en hebt last van tegenwind: je moet alles op alles zetten om ook maar een klein beetje vooruit te komen. Helaas begint het dan ook nog te regenen en tot overmaat van ramp merk en voel je dat die waterdichte regenjas vooral gemaakt blijkt te zijn voor zonnige zomerdagen aan de kust in Spanje…

Waarheid.

De laatste tijd kom ik er achter hoe lastig ik het vind om de waarheid te zoeken, te ontdekken en te geloven. Het blijkt namelijk op de één of andere manier veel gemakkelijker om een leugen te geloven. Alsof je in Wie is… de Mol? zit en in elk ingezoomd beeld een duidelijke hint ziet. Het is zó gemakkelijk: bijna te mooi om waar te zijn. Je wilt niet anders dan van die leugen een waarheid maken. Niet omdat het moet, maar omdat het al zo snel kan.

Beschuit met muisjes.

"Wat nou als God écht van je houdt!? Gewoon, zoals je bent. Stel nou dat je precies goed bent en helemaal niet hoeft te veranderen voor Hem?" Het waren mooie woorden die gesproken werden, maar of ze binnenkwamen was een tweede. Ze bleven in elk geval hangen tussen mijn hersenhelften en af en toe eventjes naar boven flitsen: ‘Ik? Goed genoeg? Maar...’

Worship at your worst ship.

Misschien herken je het wel: de dagelijkse sleur neemt je mee naar alle kanten van je gedachten, behalve naar de focus op Jezus. Zelfs wanneer het je wel lukt om je te focussen op Hem, zijn er alsnog andere dingen die groter of belangrijker lijken dan Hem. Het kan voelen alsof je Hem de controle niet durft te geven. Iets dat ons misschien allemaal wel bekend voorkomt. Mijzelf in ieder geval wel, om eerlijk te zijn. En ik heb het idee dat het vooral te maken heeft met focus op God én de relatie met Jezus.

In mijn keuze is een Reuze.

Sommige keuzes doen pijn. Een docent zei zelfs tegen mij: ‘Het moet ook wel pijn doen, wil je van je keuzes leren.’ En daar zit zeker een kern van waarheid in, hoe moeilijk dat ook is. Keuzes maken, we doen het allemaal. Dagelijks. Zo heb jij zojuist de keuze gemaakt om deze tekst te gaan lezen. Je kan ook nog de keuze maken om nu weg te klikken, maar dat zou dan toch weer een beetje jammer zijn.