Eind goed, al goed?

Het einde van het jaar is in zicht! Een jaar waarin weer enorm veel dingen hebben plaatsgevonden. Zaken die we nooit meer zullen vergeten zoals de vliegramp boven Oekraïne en de rouwstoet die daarna door Nederland passeerde, de uitbraak van Ebola, ‘Minder Marokkanen’, weerloze baby’s die achtergelaten worden, het verdwenen vliegtuig en zo kan ik helaas nog doorgaan tot morgenavond 23:59 uur, want wat gebeuren er veel vreselijke dingen.
Maar ook mooie en bijzondere momenten hebben dit jaar de revue gepasseerd, denk bijvoorbeeld aan de allereerste Koningsdag, The Common Linnets (en de vrouw met de baard), mijn columns-schrijf-avontuur dat dit jaar begon en voor alle christenen onder ons: de Bijbel in Gewone Taal. Jaja, dat kan gewoon allemaal in Nederland.

Elk jaar een witte kerst.

Elk jaar zijn er een aantal vragen die terugkomen. Wat draagt Maxima op Koningsdag, welk probleem is er nu weer rondom de intocht van Sinterklaas, komt er een Elfstedentocht én (de vraag der vragen) is er een witte kerst dit jaar?

U-Biblija: elke zondag te zien?

Eigenlijk ben ik op zoek naar het telefoonnummer van John de Mol; ik heb namelijk –al zeg ik het zelf– een fantastisch idee voor een nieuw tv-programma! The Voice Of Holland, Miljoenenjacht, Utopia en Big Brother: eat your heart out! Het nieuwe programma zal levens veranderen, misschien wel hele kerken en met een beetje geluk zelfs de hele wereld!

Voor de duizendste keer...

Wanneer je een kind hebt, kent of bent herken je het wel; ouders die dreigend tegenover hun kroost staan om ze op hun aller-booste manier aan te kijken en toe te schreeuwen: ‘Voor de duizendste keer…’, waarna een taak of klus volgt die de hond van de koningin nog niet eens uit zou willen voeren. En of het deze ‘duizendste’ keer meer binnenkomt dan de 3 keer die deze ouder schreeuwde vóórdat het de duizendste keer was, durf ik openbaar in twijfel te trekken.

Het verhaal van je leven!

Afgelopen week moest ik als opdracht voor mijn SPH-opleiding mijn levensverhaal vertellen. Aangezien ‘levensverhaal’ een te hoog One-Direction-songtekst gehalte heeft en nou niet echt opwindend HBO-proof klinkt, noemden ze het een socialisatiepresentatie. Met als hoofdvraag: hoe ben je gesocialiseerd? In Jip en Janneke taal: hoe ben je geworden wie je nu bent. Ik heb m’n verhaal geschreven als sprookje over een goudvis die meemaakt wat ik meemaakte, uiteraard was dat wél enorm HBO-proof…

He can use somebody like you!

Zoveel mensen hebben soms net als mij het idee dat God niks met hun kan. ‘Wie ben ik? Ik doe mijn dagelijks werk zoals altijd, ik kom thuis, doe m’n huiswerk, hang een avondje voor de tv en daarna rol ik m’n bed in. Wie ben ik dat God mij zou kunnen gebruiken?’

Rouwe zon?

We leven in een wereld waar mensen dood gaan… Jonge mensen, oude mensen; niemand ontkomt aan de eindigheid van het leven. Zelfs jij zult op een gegeven moment ‘je laatste adem’ uitblazen. Vandaag is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Voor de mensen die het niet kennen: dan worden de namen van de overleden gemeenteleden voorgelezen en worden deze mensen herdacht. Herdenken lijkt dan ook eigenlijk het enige wat we hier op aarde kunnen doen…

Pepermuntmomentjes.

Of je nou naar een Evangelische kerk, Baptistengemeente, PKN, NGK of Gereformeerde Gemeente gaat of alles daartussen of daarbuiten bezoekt in Nederland of waar dan ook ter wereld; we hebben één ding, naast het geloof, gemeen. Namelijk het pepermuntmoment!

Jezus en de net-niet-lege stoel.

Iedereen kent ze wel, van die stoelen naast je in de bus, trein, metro en tram waar niemand op zit. Ja, écht, in dit ‘volle Nederland’ vergeet je haast dat we heel af en toe een lege stoel naast ons hebben. What to do with that stoel? Over het algemeen is het simpel: zet je tas erop en klaar. Einde van deze column en de groetjes thuis.

Liefde in de kerk; gooi het er ook maar uit!

Wat is hetgene wat een muziekvereniging verbinden kan? Juist ja, de muziek. Een tikkeltje moeilijker; wat is hetgene dat de leden van een voetbalvereniging met elkaar kan verbinden? Voetbal, ja! Wat is hetgene dat een kerk bij elkaar kan brengen, houden en verbinden? Juist ja, God!

Scheve bril?

Soms kijk je naar jezelf en zie je het gewoon even niet. Dan zie je van alles, behalve hetgene wat je éigenlijk moet zien; degene die je werkelijk bent. Om even een klein -héél klein- beetje met de Zwarte Pieten-discussie mee te gaan; dan zie je alleen maar vegen over de spiegel die het zicht belemmeren op wie je werkelijk bent. Goed, tot zover de Zwarte Pieten-discussie op Goudvisjes.

Dagelijkse Liefde.

Tsja, soms zit er van alles in je hoofd, maar wil er niks uitkomen. Hoe herkenbaar! Van die dagen waarin je zoveel had willen doen met God, zoveel had willen leren van God en zoveel had willen zien van God; maar het enige dat in je vermogen lag was om de dag door te komen. Niets meer en niets minder, gewoon zijn zoals je jezelf voordoet naar de buitenwereld. Nee, niet eens zoals je bent in Hem.

Het awkward-momentje.

Hoe zou het zijn als Jezus ons niet de opdracht gaf: ‘Ga en maak alle volken tot Mijn discipelen’? Waarschijnlijk was de kans dat ik nu christen zou zijn een stuk kleiner geworden. Uiteraard Zijn Gods wegen ondoorgrondelijk, maar als je erover nadenkt hoe het was gegaan als de mensen die opgroeiden in de tijd van Jezus niet eens aan hun kinderen verteld hadden over ‘die meneer die zoveel bijzondere dingen deed en uiteindelijk dood moest, maar na 3 dagen weer opstond.’ Tsja, dan gaan er wel even wat alarmbellen bij mij af... Gelukkig dat de discipelen en alle anderen toch doorgegeven hebben dat Jezus leeft!

Angst: God is er.

Soms heb je van die onderwerpen waar je wel over wilt schrijven, maar komen de woorden gewoon niet, zelfs niet als je er al maanden iets over kwijt wilt. Dit is ook zo’n onderwerp. We noemen het: angst. En een groot beetje persoonlijk is het wel voor mij, aangezien ik er nogal veel last van heb. Mijn angst? Of mensen mij wel leuk, goed, aardig, gezellig -en ga zo maar door- genoeg vinden. Zo, de kop is er af.

Littekens.

Iedereen kent wel iemand met een litteken. Zelfs jij, ja. Een litteken van een val, een knal, een klap of een dreun, maar ook littekens door operaties of andere medische zaken. Over het algemeen blijft zo’n litteken voor de rest van je leven zitten. Daar ben je dan mooi klaar mee…

Buiten je achtertuin.

Er was eens een man die zijn familie bij elkaar riep om samen te bouwen aan een bijna onmogelijke opgave. God vertelde Noach namelijk dat hij een enorme boot moest bouwen voor zijn familie en de dieren, zodat deze de zondvloed zouden overleven. Goed, de rest is geschiedenis.

Hé bro!

Vandaag is het dé Nationale Broer en Zus Dag. Na een kleine research kwam ik erachter dat het dit jaar de tweede keer is dat we deze dag ‘vieren’. Vorig jaar heeft Giel Beelen deze dag namelijk in het leven geroepen na het overlijden van zijn zus. Een heel mooi initiatief en ik vier het zeker mee, maar voor sommige mensen, waaronder mijzelf, is zo’n dag ook best wel heftig.

Buiten de boot vallen.

Afgelopen week was misschien wel één van de meest leerzame weken van mijn leven. Met mijn klas ging ik namelijk survivallen in de Belgische Ardennen. Een ervaring voor het leven; ik had het niet willen missen maar ik ga zeker nooit weer! Op de één-na-laatste dag sloeg het noodlot namelijk toe: ik viel uit mijn kano. Letterlijk een spetterend einde, want ik durfde eindelijk eens mijn grens aan te geven: dit doe ik nóóit weer!

Verhalenwedstrijd: Een reis op blote voeten.

Een tijdje geleden heb ik met veel plezier meegedaan aan een verhalenwedstrijd, georganiseerd door Visie (tv-blad van de Evangelische Omroep). Zoals verwacht heb ik niet gewonnen... [Insert: 'Aaaah...'] Omdat ik het toch altijd gaaf vind om mijn stukjes te delen met anderen, doe ik dat met dit verhaal ook. Let op: het is dus een langer stuk dan hoe ik ze normaal schrijf. Maar dat is vrij logisch, aangezien het geen columnwedstrijd was. Hoe dan ook; hierbij presenteer ik u mijn eerste-korte-verhaal!

Een boodschap voor jou!

Of je nu net uit bed komt rollen - of er nog lekker in ligt. Of dat je de boodschappen net binnen hebt en met een kop koffie op de bank zit. Misschien ga je juist net je bed in en blader je wat over het internet. Of misschien sta je op het punt om naar je werk te gaan en zie je nu dat dit stukje eigenlijk alweer te lang is om te lezen, aangezien je over 1 minuut weg moet: dit stukje is voor jou geschreven!

Ga.

Bij Zijn vertrek naar de hemel sprak Jezus volgens mij geen Chinees. Wat Hij zei was vrij duidelijk: ‘’Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb. En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’’ (Staat in: Matteüs 28:19-20)

Liefde is... geen geheim.

Je mag alles van mij weten, behalve mijn pincode. Ohja, en mijn wachtwoorden. En wacht, ook mijn waslijst-met-niet-gepubliceerde-columns blijft niet-gepubliceerd. Om ook niet te vergeten dat ik je niet ga vertellen welk bedrag er op mijn rekening staat. Oké, ook de naam die ik later aan mijn kind wil geven blijft nog even geheim. Überhaupt weet mijn aanstaande het nog niet eens, aangezien ik d’r nog niet gesproken heb. Maar verder, verder ben ik echt een open boek!

ZenuwArtis.

Als je mij een béétje kent dan weet je dit allang, maar ik ben af en toe best een zenuwachtig typje. Over van alles en nog wat kan ik me dagen- of zelfs wekenlang zorgen maken. Ik zie geen beren op de weg, maar zo af en toe hele dierentuinen… Mocht het je ook wat lijken om zo af en toe heel Artis voorbij te zien komen; ik raad het je af.

Loslaten, vertrouwen en...

Al een aantal weken (lees: een week of 6) loop ik met het idee rond om wat te schrijven over de Heilige Geest. Maar als ik er dan over nadenk wát ik hierover kan schrijven, blijft het vaak stil in m’n hoofd. Dat is natuurlijk al een wonder op zich, maar aangezien ik wél graag wil schrijven hierover heb ik besloten om gewoon maar te gaan zitten en te typen.

Imperfecte vensterbanken.

Wat ik ondertussen wel heb geleerd in het leven: niemand is perfect. Zelfs jij niet, al lees je dit stukje… Er is geen ontkomen aan, iedereen heeft wel iets wat niet zo geweldig, mooi, goed, leuk, aardig, tof, gezellig, vrolijk of iets anders is. Of laat ik het zo zeggen: ik ben nog niemand tegengekomen in mijn leven die op die manier perfect is. Toch streven er heel veel mensen wél naar die perfectie. Laat ik voor mijzelf spreken als ik zeg dat het soms juist wel prettig is om sommige dingen er zo perfect mogelijk uit te laten zien. Daardoor kan je andere dingen namelijk soms zo lekker verbloemen.

Je bent te mooi om een ophaalbrug te zijn.

Aan het eind van de vakantie komt alles weer op gang en gaan we weer met frisse tegenzin aan de slag. Als je op school zit kom je vaak weer in een nieuwe klas, als je aan een sport doet wisselen de teams nog wel eens na de vakantie en ook op je werk zou het kunnen zijn dat er nieuwe collega’s bijkomen. Hoe dan ook: met het volgende onderwerp krijgt iedereen te maken en net zoveel mensen vermijden het liever: Kwetsbaarheid. Met een hoofdletter, ja, om het nog een beetje extra spannend te maken…

#goedechristen?

Kortgeleden had ik een gesprekje met als onderwerp: ‘Wanneer ben je een #goedechristen?’ En volgens mij gaat het al fout bij die vraag. Hoe komt het dat we gradaties maken in hoe christelijk je bent? We hebben toch ook geen jaarlijkse awardshow in de kerk voor ‘De-hardst-zingende-christen’, ‘De-meeste-aanwezige-christen’, ‘De-minst-zondigende-christen’, ‘De-vaakst-biddende-christen’ of ‘De-christen-die-in-de-meeste-commissies-zit’. Misschien toch eens overwegen zo’n awardshow, dan? Welnee! Als christen hoeven we geen concurrentie te zijn: we zijn een gemeenschap. Geen sportclub of talentenjacht!

Rood, groen & Halleluja!

Als ik met mensen over mijn geloof praat, hoor ik af en toe wel eens voorbijkomen: ‘Pff, ik zou niet eens eeuwig wíllen leven. Ik vind het prima zo, je wordt geboren en gaat dood. Eeuwig leven is niks voor mij, alleen maar dat ‘ge-halleluja’ in de hemel..!’ En uiteraard kan ik dan niet proefondervindelijk uitleggen hoe een eeuwig leven eruit ziet en hoe dat voelt. Wat ik dan wél uit kan leggen is hoe het voor mij voelt om in een God te geloven die je een eeuwig leven belooft. En ja, hier heeft u weer zo’n typische SPH-vraag te pakken: ‘wat voel je daarbij?’ De kleur die ik erbij voel is in ieder geval rood met groen en het liedje dat nu in mij opkomt is ‘Er is een dag’ (Youtube is your best friend), nog meer SPH-vragen die u beantwoord wilt zien?

Uitchecken hoeft niet meer!

Ga op een doordeweekse maandagochtend eens voor de lol met de trein. Doe dat wel in de periode dat je OV-Studentenreisproduct (galgje-waardig) geldig is, anders moet je het niet doen want we blijven op de centen letten natuurlijk. In ieder geval, ga dan staan tussen al die andere mensen in het gangpad en kijk eens om je heen. *bedenk je tussendoor eventjes of je wel hebt ingecheckt* Wanneer je voorbij de vieze vloeren, urenlange vertragingen, slome conducteurs en veel te hard afgestelde intercoms hebt gekeken; kan de opdracht écht beginnen. Kijk eens naar degene naast je! En speciaal voor de pro’s in ons midden: kijk eens naar alle mensen in de coupé!

Bouwen aan het lichaam.

Zijn wij in de kerk te bang om te laten zien wie we echt zijn, hoe we ons echt voelen en wat ons echt bezighoudt? Zijn we soms te bang om over te komen als zwak of iets dergelijks? Bang om over te komen als iemand die het allemaal niet zo zeker weet en helemaal niet zo leuk is? Als ik voor mijzelf mag spreken, (en voor het gemak neem ik aan dat het geen probleem is als ik dat doe) dan ben ik daar wel vaak bang voor ja… En misschien zijn er zelfs wel meer mensen die met dat gevoel rondlopen?

Laatst-gezien-functie.

Iedereen op de wereld heeft WhatsApp tegenwoordig. Je moet wel uit de tijd van de Bijbel komen, wil je het niet hebben. Kortom, we zijn allemaal zo lekker bereikbaar. Heerlijk dat we elkaar dag en nacht kunnen appen alsof ons hele leven er vanaf hangt. We appen in groepen, we appen privé, we appen zakelijk, wie appt er met me mee?

Rustig maar!

Wat is er in deze wereld toch altijd veel haast! De agenda’s staan propvol, geplande afspraken zijn de rode draad van de werkdagen, maar zeker ook van de vrije dagen, de drukte voel je, overal. Je hopt van de ene drukke situatie in de andere. Op straat gebeurd dat bijvoorbeeld doordat iedereen zo snel mogelijk thuis wil zijn, binnen in huis gebeurd dat door onder andere de zaken die je nog moet regelen voor dit-en-dat.

Waarom?

Woorden zijn er niet. Ik heb het geprobeerd hoor, om in woorden te vatten wat er gebeurt in deze wereld; hoe het voelt nu er een vliegtuig met 298 onschuldige mensen is neergeschoten, hoe het voelt dat er (net zo onschuldige) mensen in Afrika doodgaan van de honger en ook heb ik geprobeerd om in woorden te vatten wat er gebeurt op al die andere plekken in deze wereld waar mensen overlijden, pijn hebben, verdriet met zich meedragen, angst hebben, wanhopig zijn. Maar het lukt niet.

Extreme Home Makeover!

Move that bus, move that bus, MOVE THAT BUS! Jazeker, deze column gaat over het wereldberoemde programma ‘Extreme Home Makeover’ want zeg nou eerlijk; dat willen we allemaal wel meemaken. Een groepje losgeslagen Amerikanen die op geheel eigen wijze er voor zorgen dat een gezin die het hard nodig heeft, een compleet nieuw huis krijgt. Een Extreme Home Makeover dus. In Nederland hebben we ook zoiets; Eigen Huis en Tuin. Tsja…

Hoe een christen zijn koffer inpakt...

Ik ga op reis en ik neem mee een koffer, een spelletje (Weerwolven voor de geïnteresseerden), een tweede koffer aangezien de eerste kapot blijkt te zijn, een toilettas, mijn telefoon, gelijk ook de oplader van mijn telefoon en ga zo maar door. Alles moet mee wat er op de inpaklijsten staat, check, check, dubbelcheck. En als je dan denkt dat je alles hebt, komt het moment dat iedere christen wel zal kennen…

Rokerspaal.

Ben jij christen? Zo ja, dan ben je ook netjes!

Dat heb ik dus niet net eventjes zelf verzonnen (al had dat natuurlijk wel zo kunnen zijn, tsja...) maar dit hoorde ik op het station. Ik zal het uitleggen voor de mensen die het nu niet zo goed meer snappen: ik stond laatst heel netjes op het station te wachten op mijn trein toen er een jongen en een meisje langsliepen. Met mijn enorm nette gedrag (ik ben namelijk een christen, hmm…) hoorde ik 'toevallig' wat ze aan het bespreken waren.

Schillenmasker.

Bijzonder hoe mensen zich steeds meer en grotere maskers kunnen aanmeten. Maskers die je gezicht bedekken en die soms zo lekker gaan zitten dat ze niet meer af lijken te gaan. Maskers die zo naar het gezicht vervormd zijn dat je niet weet of het nou je echte-ik is of je masker-ik.
Nee, ik heb het niet over carnavalsvereniging Het Maskertje, ik heb het hier over een masker van schillen. Vage shizzle?

(K)(W)erkwoord.

Soms krijg ik het idee dat het in de kerk meer gaat om de regeltjes dan om de mensen. Zo. Dat is eruit. Niet dat ik het vervelend vind dat er dingen geregeld moeten worden, ik bedoel, ik zal de laatste zijn die zegt dat we nu per direct alle regels moeten laten vallen. Maar wat nou als we dat wél zouden doen? Als we alle kerkregels even overstijgen en kijken naar wat er staat in de Bijbel. Zou ‘kerk’ dan hetzelfde zijn als wat we nu doen?

De 'te-regeling'.

Twijfel jij ook wel eens aan jezelf? Dat je niet zo goed weet wie je bent, wat je kan, wat je waard bent? Verrassing: je bent niet de enige! Welkom bij de club, maar jammer dat je er ook bent…

Scoor jij?

Tijdens het WK voetbal lijkt elke speler precies te weten waar hij moet staan, hoe hij moet scoren en vooral wáár hij moet scoren. Dit is nou niet echt te zeggen over alle kijkers thuis. Mijn standaard vraag aan het begin van elke helft is dan ook: aan welke kant moet Nederland nou scoren? Hier mag niet om gelachen worden, ik doe ook gewoon mijn best...

Eén lichaam.

One. Het thema van de EO-Jongerendag 2014. En ja, ik weet dat je dat zonder streepje schrijft, maar ik ben lichtelijk eigenwijs. We houden het voor het gemak op EOJD. Da’s one woord, en maakt het wel zo gemakkelijk.

Echte mannen.

Om maar gelijk met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: ik ga naar de psycholoog. En wees niet bang, ik ben net zo gek als jij bent. Wat wel van belang is om er gelijk maar even bij te vertellen; mijn psycholoog is een échte! Ze heeft zelfs tissues op tafel staan die je bijna toeschreeuwen dat je moet gaan huilen.

Gelukkig ben ik een man, en echte mannen huilen uiteraard niet. Stel je voor zeg, echte mannen tonen hun gevoel niet eens.