ZenuwArtis.

Als je mij een béétje kent dan weet je dit allang, maar ik ben af en toe best een zenuwachtig typje. Over van alles en nog wat kan ik me dagen- of zelfs wekenlang zorgen maken. Ik zie geen beren op de weg, maar zo af en toe hele dierentuinen… Mocht het je ook wat lijken om zo af en toe heel Artis voorbij te zien komen; ik raad het je af.

Loslaten, vertrouwen en...

Al een aantal weken (lees: een week of 6) loop ik met het idee rond om wat te schrijven over de Heilige Geest. Maar als ik er dan over nadenk wát ik hierover kan schrijven, blijft het vaak stil in m’n hoofd. Dat is natuurlijk al een wonder op zich, maar aangezien ik wél graag wil schrijven hierover heb ik besloten om gewoon maar te gaan zitten en te typen.

Imperfecte vensterbanken.

Wat ik ondertussen wel heb geleerd in het leven: niemand is perfect. Zelfs jij niet, al lees je dit stukje… Er is geen ontkomen aan, iedereen heeft wel iets wat niet zo geweldig, mooi, goed, leuk, aardig, tof, gezellig, vrolijk of iets anders is. Of laat ik het zo zeggen: ik ben nog niemand tegengekomen in mijn leven die op die manier perfect is. Toch streven er heel veel mensen wél naar die perfectie. Laat ik voor mijzelf spreken als ik zeg dat het soms juist wel prettig is om sommige dingen er zo perfect mogelijk uit te laten zien. Daardoor kan je andere dingen namelijk soms zo lekker verbloemen.

Je bent te mooi om een ophaalbrug te zijn.

Aan het eind van de vakantie komt alles weer op gang en gaan we weer met frisse tegenzin aan de slag. Als je op school zit kom je vaak weer in een nieuwe klas, als je aan een sport doet wisselen de teams nog wel eens na de vakantie en ook op je werk zou het kunnen zijn dat er nieuwe collega’s bijkomen. Hoe dan ook: met het volgende onderwerp krijgt iedereen te maken en net zoveel mensen vermijden het liever: Kwetsbaarheid. Met een hoofdletter, ja, om het nog een beetje extra spannend te maken…

#goedechristen?

Kortgeleden had ik een gesprekje met als onderwerp: ‘Wanneer ben je een #goedechristen?’ En volgens mij gaat het al fout bij die vraag. Hoe komt het dat we gradaties maken in hoe christelijk je bent? We hebben toch ook geen jaarlijkse awardshow in de kerk voor ‘De-hardst-zingende-christen’, ‘De-meeste-aanwezige-christen’, ‘De-minst-zondigende-christen’, ‘De-vaakst-biddende-christen’ of ‘De-christen-die-in-de-meeste-commissies-zit’. Misschien toch eens overwegen zo’n awardshow, dan? Welnee! Als christen hoeven we geen concurrentie te zijn: we zijn een gemeenschap. Geen sportclub of talentenjacht!

Rood, groen & Halleluja!

Als ik met mensen over mijn geloof praat, hoor ik af en toe wel eens voorbijkomen: ‘Pff, ik zou niet eens eeuwig wíllen leven. Ik vind het prima zo, je wordt geboren en gaat dood. Eeuwig leven is niks voor mij, alleen maar dat ‘ge-halleluja’ in de hemel..!’ En uiteraard kan ik dan niet proefondervindelijk uitleggen hoe een eeuwig leven eruit ziet en hoe dat voelt. Wat ik dan wél uit kan leggen is hoe het voor mij voelt om in een God te geloven die je een eeuwig leven belooft. En ja, hier heeft u weer zo’n typische SPH-vraag te pakken: ‘wat voel je daarbij?’ De kleur die ik erbij voel is in ieder geval rood met groen en het liedje dat nu in mij opkomt is ‘Er is een dag’ (Youtube is your best friend), nog meer SPH-vragen die u beantwoord wilt zien?

Uitchecken hoeft niet meer!

Ga op een doordeweekse maandagochtend eens voor de lol met de trein. Doe dat wel in de periode dat je OV-Studentenreisproduct (galgje-waardig) geldig is, anders moet je het niet doen want we blijven op de centen letten natuurlijk. In ieder geval, ga dan staan tussen al die andere mensen in het gangpad en kijk eens om je heen. *bedenk je tussendoor eventjes of je wel hebt ingecheckt* Wanneer je voorbij de vieze vloeren, urenlange vertragingen, slome conducteurs en veel te hard afgestelde intercoms hebt gekeken; kan de opdracht écht beginnen. Kijk eens naar degene naast je! En speciaal voor de pro’s in ons midden: kijk eens naar alle mensen in de coupé!

Bouwen aan het lichaam.

Zijn wij in de kerk te bang om te laten zien wie we echt zijn, hoe we ons echt voelen en wat ons echt bezighoudt? Zijn we soms te bang om over te komen als zwak of iets dergelijks? Bang om over te komen als iemand die het allemaal niet zo zeker weet en helemaal niet zo leuk is? Als ik voor mijzelf mag spreken, (en voor het gemak neem ik aan dat het geen probleem is als ik dat doe) dan ben ik daar wel vaak bang voor ja… En misschien zijn er zelfs wel meer mensen die met dat gevoel rondlopen?