God is geen kerkmuur (voor mij).

Afgelopen weken heb ik de eer gehad om in heel verschillende soorten kerken te mogen kijken. Ik mag wel zeggen dat het een ervaring voor de rest van mijn leven was. Op Hemelvaartsdag heb ik een kijkje mogen nemen in de Gereformeerde Gemeente. De vooroordelen die ik had heb ik uit het raam proberen te gooien en ik ben gewoon maar gaan kijken, ervaren, luisteren en vragen stellen. Afgelopen weekend (met Pinksteren) heb ik voor het eerst in mijn leven deelgenomen aan Pinksterconferentie Opwekking. Voor de mensen die het niet kennen: een soort uit de kluiten gewassen camping/kerkdienst/gezelligheidsgroepje. Hoe dan ook; wéér een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Van stil naast elkaar zitten om op hele noten te zingen, tot mensen die om je heen flink uit hun dak gaan en minstens 100 keer een lied herhalen in alle mogelijke versnellingen.
*jaja, intense ‘over-één-kam-scheer-actie’, ik weet het en het spijt me.*

En dan zit je weer thuis. Durfde ik de televisie nog wel aan te zetten, zonder een schuldgevoel te krijgen? Heb ik wel vrij genoeg meegezongen in één van de tentdiensten? Eigenlijk viel mij dat allemaal reuze mee en kon ik meteen relativeren dat die zaken alleen maar vormen zijn. Hierdoor ben ik mij vooral gaan richten op één vraag.

Wie. Is. God. Voor. Mij?

Is God de Grote, Onbereikbare en Heilige? Is God de Vriendelijke, Liefdevolle en Fantastische? Is God de Combi en van alles een beetje? Ik kan in ieder geval zeggen; mijn Godsbeeld werd even flink op de proef gesteld. En eigenlijk is dat niet verkeerd. Ik bedoel, hoe lang is het geleden dat jij nadacht over de vraag: Wie is God voor mij? En hoe lang is het geleden dat je toen moest antwoorden: ‘Ik heb werkelijk even geen idee…’

Deze dagen ben ik achter een paar dingen gekomen: God is géén kerk voor mij. God is voor mij niet Iemand die Zich aan de kerkmuren houdt. Maar: Wie is God dan wél voor mij?

Als het waar is wat ik altijd heb geleerd (dat God mijn Vader is); kan ik niet plaatsen dat God ook een God is die ver weg is; maar toch ervaar ik dat soms zo. Als het waar is dat God liefdevol is en door Jezus de weg naar Hem vrijmaakt, kan ik niet plaatsen dat wij mensen hier op zoveel verschillende manier mee om gaan; dat maakt me verdrietig. Wat ik wél weet is dat God mij door en door kent; maar dan wist Hij toch ook dat ik met deze vragen zou gaan rondlopen: kon Hij dan niet even een mailtje doen met wat antwoorden? Voor andere manieren had ik ook best wel open gestaan, hoor. Ik ben nou eenmaal de moeilijkste niet.

Ik ben er dus nog niet uit. En misschien is juist dát God. Misschien is God wel niet te beschrijven, te beredeneren en te plaatsen. Misschien is er maar Eén die God op aarde kan laten zien én dat ook deed: Jezus. Als ik geloof dat Jezus ons liet zien hoe God is en dat Jezus zelfs stierf voor onze zonden, maar ook weer opstond uit de dood, naar de hemel ging en dat de Heilige Geest nu in ons aanwezig is, kan ik eigenlijk alleen maar stil worden van dankbaarheid. Maar God staat dan juist weer niet stil; Hij leeft! En dát leeft dan weer in mijn gedachten, want...

Goed, ik zal Hem maar 'gewoon' proberen te vertrouwen in al Zijn Liefde.