Gebroken bomen.

Laatst wandelde ik door het bos. Het was al een tijdje geleden dat ik de paaltjesroute getrotseerd had – of beter gezegd, dat ik na vier gele paaltjes al compleet verdwaalde op de Woldberg... Ik kwam uit op een klein en smal paadje. Het viel mij op dat daar veel gebroken bomen lagen. Was het een slechte ondergrond geweest waardoor ze geknakt waren? Een woeste storm? Een langslepende ziekte? Ze zaten vol met scheuren in de schors. Dichterbij gekomen zag ik ongedierte dat een plekje zocht om te wonen. Ik had al snel door dat ik op een eenzame plek was, waar alleen af en toe een verdwaalde paaltjesroute-wandelaar voorbij zou lopen. Het enige dat nog leek te stralen was de zon, die haar warme stralen op de gebroken stammen deed schijnen.

Al lopend zag ik voor me hoe de Woldberg een voorstelling zou kunnen zijn van het leven. Een leven met hoge pieken (zelfs met een wiebelende uitkijktoren), maar ook gevaarlijke afdalingen en plekken die je niet zo gemakkelijk kan vinden zonder van het pad af te gaan. Kunnen we ons voorstellen dat Jezus aan onze deur klopt, binnenkomt en ziet dat ons leven ook gebroken bomen bevat?

Zou ik door Hem aangetroffen kunnen worden terwijl ik net een grote struik zou planten, ter camouflage van het stuk onkruid waarvan ik niet wil dat anderen het zien? Treft Jezus u aan terwijl u net het laatste gele paaltje van een omweg de grond in slaat, zodat niemand langs de lelijke plekken loopt waar u zich voor schaamt? En hoe zou Jezus eigenlijk kijken naar de manier waarop wij samen als gemeente ons bos proberen te onderhouden?

Ik kan mij niet aan de gedachte onttrekken dat Jezus deze gebieden in ons leven allang heeft gezien. Sterker nog: ik geloof dat Jezus precies op die plekken wil zijn. Precies dáár waar wij hopen dat er weinig daglicht zal komen. Of juist op die plekken in het bos, waar we zó ons best doen om maar een glimpje licht op te vangen, maar misschien zonder succes. Ik geloof dat Jezus Zijn leven gegeven heeft om ons te vernieuwen in Zijn liefde, zonder schuld, schaamte of duisternis. Zodat we altijd mogen stralen in Zijn Zonlicht en diepgeworteld kunnen doorgroeien naar en in Hem. Zo kunnen we ons naar Zijn Licht blijven uitreiken, ook wanneer we naast gebroken bomen staan waar we ons geen raad mee weten. Of wanneer we ergens middenin het bos staan en vooral een stabiele internetverbinding missen om ons de weg te wijzen.

Kolossenzen 2:6-7 zegt: Volg de weg van ​Christus​ ​Jezus, nu u hem als uw ​Heer​ aanvaard hebt. Blijf in hem geworteld en gegrondvest, houd vast aan het geloof dat u geleerd is en wees vervuld van dankbaarheid. En in Matteus 11:28 zegt Jezus zelf: ‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.’

Mijn droom is dan ook dat wij samen een prachtig bos zijn met verschillende diepgewortelde bomen en diverse wandelroutes, die ook langs de plekken leiden met onze gebroken bomen. Dat we juist op die plekken even elkaars hand pakken of een arm geven aan een ander om niet te struikelen over hobbels. Waar een bankje staat om samen uit te rusten en in alle rust te zoeken naar God. Maar ook om te danken dat gebrokenheid nooit het laatste woord heeft! Samen op pad, om uit te komen op de plek waar Hij ons naartoe leidt. Daar waar onze wortels pas écht stevig zullen groeien. Precies dáár waar de Zon altijd schijnt en we zorgeloos en in alle rust mogen genieten van hoe ons bos door Hem bedoeld is!

Geplaatst in Bouwstof op 02-09-2018