Durf ik nog te praten?

Elkaar in de armen sluiten en in de ogen kijken. Dat is misschien wel het enige dat we kunnen doen, na die vreselijk afschuwelijke gruweldaden door terroristen in Parijs. Elkaar laten weten dat we er zijn voor elkaar, dat we samen sterker staan dan alle terroristen bij elkaar. Maar bovenal leven wij samen in een wereld waarin je blijkbaar niet meer mag zeggen wat je vind.

Een aanval op de vrijheid, een aanslag op ons allemaal? Hoe dan ook, het zet mij aan het denken. Durf ik nog wel een nieuw stukje te schrijven en op het wereldwijde web te zetten, zelfs als het om het meest persoonlijke van mijzelf gaat: mijn geloof? Als ik iedereen mag geloven, moeten we dat vooral blijven doen: het uiten van onze mening is nog nooit zo belangrijk, omstreden en gehoord geweest. Vanuit je ideeën of geloof mensen vermoorden: waarom? Waarom niet met deze mensen die jouw gedachtegang niet aanhangen in gesprek gaan? Ze 'uitnodigen op de koffie', ze vertellen wat je wél gelooft? Waarom niet gewoon negeren? Waarom moet je een automatisch wapen pakken en je medemens; die net als jou ook een vader, een moeder, een broer of een zus is, dood maken?

Een aanslag op de wereld. Al staat de wereld natuurlijk al heel veel jaren in brand. Een nieuwe aanval op het uiten van je mening, op het geven van commentaar, op het pakken van een pen om te laten zien wat je wilt. Een aanslag op andersdenkenden.

Waar bent U God? U bent bij ons, dat heeft U beloofd. En U hebt ons lief. Wat kunnen wij nu doen…? Nu er zoveel onschuldige mensen vermoord zijn. Nu er zoveel families ontwricht zijn. Heer, waar bent U? De hemel huilt.

Durf je nog te leven? Durf je nog te praten, te schrijven of te bidden? Durf je nog te zeggen? Ik durf. Omdat Hij leeft, hoef ik niet bang te zijn voor morgen! Hij overwon de dood, pijn, verdriet en angst. Omdat Zijn liefde leeft in ons.