Hou vol, hou vast.

Iedereen op onze aardkloot lijkt het te doen. Jong en oud, dik en dun, groot en klein. Ja, zelfs vrouwen én mannen. Bijna niemand lijkt er omheen te kunnen en de meeste mensen weten niet beter dan dat ze het al sinds hun geboorte doen. Verdwijnen we straks allemaal in een groot zwart gat of juist bovenop een roze teddywolk? De consequenties zijn op dit moment gewoon nog niet te overzien en dat maakt me bang. Zelfs in de kerk is het geen taboe, sterker nog: het zou mij niets verbazen als het door toedoen van de kerken sociaal geaccepteerd is geworden: het neemt straks nog de wereld over! En kom dan niet bij mij aankloppen; ik heb je hierbij een waarschuwing gegeven…

Eerst dacht ik nog (de onwetendheid) dat het allemaal buiten mij omging. Dat het een ver-van-mijn-bed-show was, of in ieder geval: dat ik mij er ver genoeg vanaf kon houden. Niets bleek minder waar. Waar het in eerste instantie alleen binnen de ‘alternatieve’ kerkgenootschappen ronddwaalde, is het nu ook een opmars aan het maken binnen de gereformeerde gezindten. Niemand lijkt er meer wat aan te kunnen doen, we zijn gewoonweg te laat. Was er dan écht geen kerkenraad die dit had kunnen voorzien en voorkomen?!

Aan de andere kant kan ik er ergens ook een positieve kant van in zien. Misschien komt dat omdat ik teveel om ga met mensen van andere kerken (Ja, ik ben er zo één die over kerkmuren heen kijkt, sorry…) waardoor er een soort gewenning is ontstaan. In dat geval hoor ik het ook graag, maar mijn afkeur er tegen is toch wel degelijk aan het twijfelen gebracht toen ik zag dat het niet ophield bij bordjes met twee simpele Engelse woorden: ‘Free Hugs’.

Ik weet niet zo goed hoe Jezus tegenover knuffelen staat en ik merk dat ik dat stiekem toch frustrerend vind. Er staat: ‘Heb je naaste lief als jezelf.’ Nu ben ik misschien de enige, maar knuffelen met mijzelf vind ik persoonlijk net een trapje te ver gaan. Zou Jezus af en toe een knuffel hebben uitgedeeld aan Zijn discipelen?

Wat ik wel een heel mooi idee vind, is om te beseffen hoe het straks in de hemel zal zijn. Dan zal elke traan van onze ogen worden afgewist, dus ik kan mij voorstellen dat er dan ook best wat afgeknuffeld gaat worden. Als ik mij besef dat Jezus ons de Grootste, meest Liefdevolle en Helende knuffel zal gaan geven als we thuiskomen; kan ik daar stiekem eigenlijk alleen maar heel erg gelukkig van worden.

Wat we in de kerk dus moeten gaan doen? Ik vrees dat we elkaar knuffels moeten blijven geven. Graag met een klein beetje van die hemelse liefde erin, zodat we elkaar niet zo snel kwijtraken, maar simpelweg vasthouden.