Bouwen aan het lichaam.

Zijn wij in de kerk te bang om te laten zien wie we echt zijn, hoe we ons echt voelen en wat ons echt bezighoudt? Zijn we soms te bang om over te komen als zwak of iets dergelijks? Bang om over te komen als iemand die het allemaal niet zo zeker weet en helemaal niet zo leuk is? Als ik voor mijzelf mag spreken, (en voor het gemak neem ik aan dat het geen probleem is als ik dat doe) dan ben ik daar wel vaak bang voor ja… En misschien zijn er zelfs wel meer mensen die met dat gevoel rondlopen?

Stiekem heb zo’n vaag vermoeden dat dit niet is hoe de kerk eruit zou horen te zien. Zou de kerk niet juist een plek moeten zijn waar we, elke keer als we samen komen, (en dat hoeft echt niet alleen elke zondag in een gebouw te zijn) ons hart kunnen luchten, elkaar op kunnen bouwen en bemoedigen, met elkaar bidden en ons geloof ook aan alle andere mensen op de wereld over kunnen brengen? Of is de kerk een plek waar we met onze ijzeren lachmaskers naast elkaar zitten, zingen en luisteren totdat de dienst voorbij is en we elkaar de zondag daarop weer precies op deze manier ‘ontmoeten’?

Als we als kerk het lichaam van Jezus zijn, dan is het misschien wel handig als de ene voet van de andere weet dat die gebroken is en gips nodig heeft. Dan is het handig als de ogen aangeven dat ze troebel zien zodat er een bril opgezet kan worden. Dan is het goed om dat van elkaar te weten, om elkaar daarin ook te steunen en te helpen. Om samen te bouwen aan het lichaam! Als je maar gewoon langs elkaar heen leeft zal het lichaam in de loop van tijd 'wat lastiger gaan functioneren' en niet aan zijn eigenlijke taken toekomen.
Oplossing: elke zondag dus even naar voren lopen om je pijntjes, kwaaltjes en misstappen te delen met de hele gemeente? 1-op-1 met iemand praten om helder te krijgen waar je nou echt mee zit? Samen met een klein groepje elkaar ondersteunen? Volgens mij maakt het niet zoveel uit en is vooral de combinatie van dit alles een mooi geheel waarin elke keer meer aan het lichaam gebouwd mag worden.

Mij lijkt het belangrijk dat wanneer je samenkomt als kerk, je elkaar kan ondersteunen, opbouwen en samen de wereld in kunt gaan om te laten zien dat je niet perfect bent en hoeft te zijn. Dat niemand perfect is en dat juist daarom Jezus aan het kruis is gestorven en 3 dagen later is opgestaan uit de dood! Als we op die manier samenkomen om dat te leren, weten, zien, delen, oefenen en ervaren kan een voet die moe is van het lopen juist een enorme meerwaarde hebben door hier eerlijk over te zijn! Dan kan een arm die juist heel veel kan geven prachtig zijn! Dan komt elk lichaamsdeel tot zijn recht, zelfs het wormvormig aanhangsel! Waar wacht je nog op?