Imperfecte vensterbanken.

Wat ik ondertussen wel heb geleerd in het leven: niemand is perfect. Zelfs jij niet, al lees je dit stukje… Er is geen ontkomen aan, iedereen heeft wel iets wat niet zo geweldig, mooi, goed, leuk, aardig, tof, gezellig, vrolijk of iets anders is. Of laat ik het zo zeggen: ik ben nog niemand tegengekomen in mijn leven die op die manier perfect is. Toch streven er heel veel mensen wél naar die perfectie. Laat ik voor mijzelf spreken als ik zeg dat het soms juist wel prettig is om sommige dingen er zo perfect mogelijk uit te laten zien. Daardoor kan je andere dingen namelijk soms zo lekker verbloemen.

Nu we het toch over bloemen hebben: loop eens door een willekeurige straat met willekeurige mensen op een willekeurige dag in een willekeurige maand. Random mag ook, als je maar even door de ramen naar binnen probeert te kijken. Op bijna elke vensterbank zie je tegenwoordig de mooiste bloemen, planten, standbeelden, huisdieren, (rol)gordijnen en dergelijke staan. We proberen het allemaal zo mooi mogelijk te maken: gezellig joh!

En wat nou als wij de vensterbanken in ons leven eens wat minder vol maken en wat meer ruimte overlaten voor anderen om bij ons naar binnen te kijken? Wat zou er dan te zien zijn? Wie of wat blijft er dan nog over in jezelf als je versieringen weg zijn? (lees dit even op de SPH’erige manier, bij voorbaat dank) Hoezeer we ons ook kunnen verstoppen achter mooie buitenkanten om zo perfect mogelijk te lijken, écht perfect wordt het volgens mij niet. Kunnen we ons hier niet beter bij neerleggen en naar Jezus gaan kijken? Hij heeft namelijk de dingen die écht imperfect zijn in ons leven al op Zich genomen. Hij is er zelfs voor gekruisigd, zodat wij als imperfecte mensen bij God kunnen komen. Misschien dat we dus onze vensterbanken wel wat minder vol kunnen gaan zetten, zodat we naar elkaar toe kunnen laten zien dat wij stiekem niet zo perfect zijn als we ons voordoen. Gedeelde imperfectie, volgens mij is dát perfect.