Hé bro!

Vandaag is het dé Nationale Broer en Zus Dag. Na een kleine research kwam ik erachter dat het dit jaar de tweede keer is dat we deze dag ‘vieren’. Vorig jaar heeft Giel Beelen deze dag namelijk in het leven geroepen na het overlijden van zijn zus. Een heel mooi initiatief en ik vier het zeker mee, maar voor sommige mensen, waaronder mijzelf, is zo’n dag ook best wel heftig.

Waar mijn gedachten zo’n dag naar uit gaan? Vandaag voelde ik mij zo af en toe echt gelukkig met mijn broers-en-zussen-from-another-mother-maar-the-same-Father. Je voelt de bui al hangen, of niet, maar ik doel natuurlijk op de kerkelijke gemeente waarin ik zit. Afgelopen weekend hebben we namelijk een heel toffe start van het nieuwe kerkseizoen gehad, waarbij we (naast veel plezier en gekkigheid) ook serieus met elkaar zijn geweest. Ja hoor, ik verbaas je misschien, maar christenen kunnen ook best plezier hebben samen, zo af en toe een klein beetje.

Hoe dan ook, met dat groepje mensen vormen we een deel van het lichaam van Jezus. Ik heb het er al veel vaker over gehad; maar iedereen heeft daarin zijn eigen taak en talenten. Super bijzonder als je erover nadenkt eigenlijk! En natuurlijk hoort er bij broer-en-zus-zijn ook de kant waarin je je kwetsbaarheid durft te laten zien. Niet dat dátgene nou iets is waarin ik enorm uitblink, maar als ik alles kon werd het ook zo saai om mijn stukjes te lezen…

Laten we dus schouder aan schouder gaan staan en elkaar ondersteunen op de weg die voor ons ligt. Met je armen naar opzij, de voeten naar voren en je blik op onze Vader gericht. Het zal niet vanzelf gaan als we schouder aan schouder staan, maar laten we dan op zijn minst hand in hand gaan staan. Dan valt er in ieder geval wat te vouwen…