Buiten de boot vallen.

Afgelopen week was misschien wel één van de meest leerzame weken van mijn leven. Met mijn klas ging ik namelijk survivallen in de Belgische Ardennen. Een ervaring voor het leven; ik had het niet willen missen maar ik ga zeker nooit weer! Op de één-na-laatste dag sloeg het noodlot namelijk toe: ik viel uit mijn kano. Letterlijk een spetterend einde, want ik durfde eindelijk eens mijn grens aan te geven: dit doe ik nóóit weer!

In mijn leven ben ik eigenlijk al honderden keren buiten de boot gevallen –no worries, in figuurlijke zin-, maar steeds stapte ik toch opnieuw weer in. Vaak niet voor mijzelf, maar voor anderen. Nu koos ik ervoor om niet opnieuw in te stappen: voor mijzelf en voor niemand anders. Wanneer je (figuurlijk) buiten de boot valt kun je je zo enorm eenzaam voelen, alsof je verdrinkt in de dingen die je meemaakt en alsof je de enige bent op aarde die dat op dat moment voelt.

Gelukkig mag ik jou dan vertellen dat je nooit alleen bent als je ergens buiten valt, niet bij hoort, ergens van wordt weggestuurd of dat je bijvoorbeeld het gevoel hebt dat je niet meer kán, enzovoort. Je bent niet alleen, aangezien God je in de gaten houdt en zelfs bij je is. Hij ziet je altijd. Als je alleen bent, maar ook als je middenin een groep staat. Als je bang bent, maar ook in je vrolijkheid. Wanneer je boos bent op Hem of als je er helemaal niets meer van begrijpt.

Hij is geen Titanic of Goudvis-in-een-kano (happy you), Hij is geen wankel-touw-over-het-water of tuigje waar je in wiebelt. Nee, Hij is de vaste burcht die nooit wankelt. Hij geeft levend water waardoor je nooit meer dorst krijgt. Hij is er, ook als jij buiten de boot dreigt te vallen. Hij houdt van jou en laat je nooit in de steek. Dus al is de batterij van je zaklamp op en ben je bang in het donker; Hij schijnt met Zijn Licht in je hart! Zelfs buiten de boot…