Voor de duizendste keer...

Wanneer je een kind hebt, kent of bent herken je het wel; ouders die dreigend tegenover hun kroost staan om ze op hun aller-booste manier aan te kijken en toe te schreeuwen: ‘Voor de duizendste keer…’, waarna een taak of klus volgt die de hond van de koningin nog niet eens uit zou willen voeren. En of het deze ‘duizendste’ keer meer binnenkomt dan de 3 keer die deze ouder schreeuwde vóórdat het de duizendste keer was, durf ik openbaar in twijfel te trekken.

Ik voel mij ook wel eens als dat kind die iets al duizend keer gehoord heeft, wanneer ik in de kerk of waar dan ook de goedbedoelde boodschap hoor: God houdt van je! Het lijkt net hap-slik-weg. Het lijkt wel op dat awkward moment als je bij jezelf nagaat dat je zojuist toch minstens 3 minuten op de automatische piloot onderweg was naar huis en je niet goed hebt opgelet op de weg, het voelt wel eens als die belspelletjes van vroeger; waar ze wel honderd keer de allerlaatste prijzenronde mét gegarandeerde prijs hadden en het tóch eindeloos lang duurde voordat er een winnaar in de studio kwam. Het voelt op een gegeven moment een beetje gevoelloos, als ik dat zo mag zeggen.

En tóch: God houdt van je! Niet omdat ik je ken en weet dat je dit stukje leest en helemaal niet omdat ik weet dat je wel of niet christelijk bent, maar gewoon: omdat ik weet dat God zielsveel van Zijn kinderen houdt. Punt uit. En tóch, zo’n liefdevolle tekst doet ons minder dan (bij wijze van spreken) ‘God houdt echt niet zo héél veel van je, hoor.’ Dáár kunnen we op aanvallen en wanneer iemand dat tegen je zou zeggen, voelde je dat spontaan tot in je middenvoetsbeentjes aan toe, terwijl het dus niet eens waar is. Maar waarom lukt het mij dan vaak niet om juist die positieve en echte boodschap van Gods Vaderhart te voelen? Ben ik misschien de enige die dat besef steeds meer en meer door moet laten sijpelen, tot het echt bij een duizendste keer komt?

God houdt van je, nog maar negenhonderdnegenennegentig keer te gaan…