Het is voor mij onmogelijk om te beschrijven wat er met deze wereld aan de hand is, hoe het voelt, wat er gaande is, waar het mis is. Onmogelijk om dat in woorden te vatten. Onmogelijk voor iedereen volgens mij. Voor Amerikanen, voor Duitsers, voor Russen, voor Oekraïniers (ofzo), voor Kenianen, voor Nederlanders; niemand lijkt dit te kunnen stoppen. Misschien is de vraag niet óf er de volgende keer weer iets vreselijks gebeuren gaat, maar wát. Wat afschuwelijk!
En wat vind ik het moeilijk om God dan in deze column te noemen. Mijn eerste vraag die bovenkomt is: waarom? Waarom, God? Kon U dit niet voorkomen? Waarom?
Ik heb geen antwoord, alleen maar vragen. Maar ik geloof dat we met elk verdriet, met elke pijn, met elke angst, met elke wanhoop en met elk ander gevoel bij Hem mogen komen, bij onze Papa die van ons houdt. Hij weet hoe wij ons voelen. Hij zal uiteindelijk elke traan wegvegen en alles helemaal Goed maken. Met hoofdletter G, ja. Wat verlang ik naar dát moment, als Hij terugkomt naar de aarde, dat wij voor Hem kunnen staan, springen, zingen, dansen, knielen, whatever-je-dan-doet, en dat dan alles Goed is omdat we dan in Zijn innige Liefde leven.
Misschien blijft die ‘Waarom?’ in ons leven onbeantwoord. Als een sluipmoordenaar die zich verspreid, als een olievlek die alsmaar groter lijkt te worden. Wat wij kunnen doen is puur en alleen onze handen uit de mouwen steken en er zijn voor elkaar; voor de wereld. Juist in deze tijden van aardbevingen, oorlogen, hongersnood, aanslagen en al die zaken waarin we elkaars steun hard nodig hebben. Juist in de diepe dalen van het leven, juist dán mogen wij een lichtje zijn voor een ander. Ook daarvoor heeft God ons aan elkaar gegeven. Die waarom-vraag blijft, de helpende hand hebben we al van God ontvangen om te gebruiken zoveel we kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten