Rouwe zon?

We leven in een wereld waar mensen dood gaan… Jonge mensen, oude mensen; niemand ontkomt aan de eindigheid van het leven. Zelfs jij zult op een gegeven moment ‘je laatste adem’ uitblazen. Vandaag is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Voor de mensen die het niet kennen: dan worden de namen van de overleden gemeenteleden voorgelezen en worden deze mensen herdacht. Herdenken lijkt dan ook eigenlijk het enige wat we hier op aarde kunnen doen…

Naast het herdenken van mijn dierbaren is het voor mij heel belangrijk om te weten dat de dood niet het laatste woord heeft voor iedereen die zijn leven in de Handen van Jezus heeft gelegd en Hem dus heeft aangenomen als Koning. Jezus is namelijk aan het kruis geslagen en gedood, om na drie dagen weer op te staan uit de dood en onze zonden te overwinnen! Door Jezus kunnen wij naar de hemel toe: wat een oneindig mooi geschenk! Ik geloof namelijk dat de hemel een prachtige plek moet zijn, dichtbij God, zonder pijn, verdriet, angst, wanhoop, ziekte en alle andere dingen waar we op aarde tegenaan lopen en die ons weg proberen te houden van God.

Wanneer ik dit weet neemt het uiteraard geen verdriet weg, dat weet ik uit ervaring, maar plaatst het wel een nieuwe hoop in mijn hart. Hoop is misschien niet eens het goede woord; een vertrouwen en een liefde die niet te beschrijven is. Een troost, een veiligheid, een rust. Het gemis en het verdriet blijven, net als de rouw. Maar de zon schijnt in m’n hart bij het besef van de hemel en bij wat ons staat te wachten als ons eigen einde gekomen is. Een rouwe zon? Nee, een trouwe Zoon!