Tot nu toe ben ik nog nooit in een kerk geweest waarbij hét contactmoment van de dienst niet uitgebreid gevierd werd. Naast de collecte -waarbij iedereen te druk bezig is met het tellen van zijn geld om ook maar een glimp op te vangen van de persoon naast je- is er nóg een moment waarop de kerk in actie komt; aan het begin van de preek. Op dat moment gaat er massaal gegraaid worden in alle hoeken en gaten van je tas om die felbegeerde rol pepermunt te pakken te krijgen. Kanttekening: natuurlijk zijn er ook kerken waarbij hele snoepwinkels worden meegenomen, maar even voor het gemak houden we het op pepermuntjes, bij voorbaat dank.
En nét als je die pepermuntrol gepakt hebt en weer weet waarom je deze tas ook alweer gekocht hebt: ‘Oh, heerlijk wat een ruimte zit erin!’ zal je zien dat je vanaf links of rechts al een rol preekvoer naar je toegeslingerd krijgt. Óf je voelt juist die teleurstelling als je ziet dat jouw rol zo goed als leeg terugkomt, nadat alle pepermuntjes zijn verdeeld over zo ongeveer de hele kerk, inclusief de voorganger. Zit je dan met je goede gedrag…
Is het geen idee om voortaan het pepermuntmoment op de liturgie te plaatsen? Dan bouwen we hem uit met een gesprekje die dieper gaat dan de vragen des levens over het dilemma King of Wilhelmina (voor de kenners onder ons). Misschien is het wel tijd voor een gesprekje met je buurvrouw over wat je zo lastig vind aan het geloof of juist met je achterbuurman over die mooie Bijbeltekst die je donderdagavond gelezen hebt?
Misschien klinkt het op z’n minst bijzonder, maar ik zie het al helemaal voor me. Niks is leuker dan onder het genot van een pepermuntje te praten over dingen die er écht toe doen, lijkt mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten