(K)(W)erkwoord.

Soms krijg ik het idee dat het in de kerk meer gaat om de regeltjes dan om de mensen. Zo. Dat is eruit. Niet dat ik het vervelend vind dat er dingen geregeld moeten worden, ik bedoel, ik zal de laatste zijn die zegt dat we nu per direct alle regels moeten laten vallen. Maar wat nou als we dat wél zouden doen? Als we alle kerkregels even overstijgen en kijken naar wat er staat in de Bijbel. Zou ‘kerk’ dan hetzelfde zijn als wat we nu doen?

In mijn columns schrijf ik veel over ‘samen’. Nu is dat zo’n heel SPH’erig woord waar je spontaan de kriebels al van krijgt, aangezien je dan gelijk zit met groepen, groepsdynamica en alle achterliggende problematieken en stoornissen daarvan; maar die laten we nu voor de niet SPH’ers even links liggen, zo ben ik dan ook wel weer. Weet je dat er zelfs een liedje is over samen? Van de enige echte Willeke Alberti - net als je dacht dat mijn columns leuk begonnen te worden… ‘Samen zijn is samen lachen, samen huilen. Leven door dichtbij elkaar te zijn.’ (de helft van de lezers las dit in de vorm van het liedje, de andere helft ook…)

Als zelfs Willeke Alberti zingt over samen zijn, ben ik allereerst heel benieuwd wat de Bijbel zegt over samen zijn. Om precies te zijn neem ik een kijkje in Handelingen 2: 43-47. Lees anders maar even mee, dan weet je ook waar we het over hebben. Wel zo handig:

43 De vele tekenen en wonderen die de apostelen verrichtten, vervulden iedereen met ontzag. 44 Allen die het geloof hadden aanvaard, bleven bijeen en hadden alles gemeenschappelijk. 45 Ze verkochten al hun bezittingen en verdeelden de opbrengst onder degenen die iets nodig hadden. 46 Elke dag kwamen ze trouw en eensgezind samen in de tempel, braken het brood bij elkaar thuis en gebruikten hun maaltijden in een geest van eenvoud en vol vreugde. 47 Ze loofden God en stonden in de gunst bij het hele volk. De Heer breidde hun aantal dagelijks uit met mensen die gered wilden worden.

Dit is toch even wat anders dan elke zondag naar de kerk gaan, liederen meezingen, pepermuntjes eten tijdens de preek, koffie drinken na de dienst en dan op naar huis om weer verder te gaan met waar je zaterdagavond gebleven was. En dit is ook niet alleen samen lachen, samen huilen en dichtbij elkaar zijn. Dit is iets wat je wel kan noemen als een gezin of een familie of zelfs een lichaam, zoals Jezus dat zelf zei. Mensen die zo dicht bij elkaar leven (in de zin van samen zijn en elkaar kennen) dat ze alles delen met elkaar! Hoe anders is dát, als je kijkt naar wat wij nu hebben gemaakt tot de zondagse kerkdiensten?

Zoals ik al aangaf, ik wil de kerkregels en/of diensten niet tegen de schenen schoppen, maar ik wil laten zien hoe het in de Bijbel staat. In de Bijbel is kerk/gemeente zijn volgens mij een werkwoord, geen kerkwoord. Moeten we dan terug naar die tijd? Misschien wel naar die saamhorigheid. Wat zou dat betekenen? Ik verwacht dat het ons meer liefde en echte aandacht voor elkáár oplevert, in plaats van op de regels en op ‘hoe het allemaal moet’. Dit lijkt onmogelijk? Ik weet het niet, maar als we niks doen dan is het inderdaad onmogelijk, ja. Als we een werkwoord maken van kerk zou het best wel kunnen gaan worden zoals het in de Bijbel staat beschreven! Dan gáán we niet meer naar de kerk, dan zíjn we de kerk! Samen zijn als een gezin, samen als een lichaam, iedereen met zijn eigen gaven en eigen struggles, maar die delen we, samen.