woensdag 22 maart 2017

DTS #9 'De dankbaarheid is enorm!'

For all the lovely English readers: translation is below!

En toen was ik alweer tweeënhalve week thuis. Wat vliegt de tijd: een zin die ik zo'n 439.544 keer door mijn hoofd heb laten gaan in het afgelopen half jaar, maar het zou mij ook niet verbazen als dit 439.545 keer was. We zijn alweer toegekomen aan de allerlaatste blog over mijn DTS-tijd, want ik wil mijn blogs nog graag even afsluiten met deze laatste blog.

Een half jaar geleden stapte ik in 'het grote onbekende'. Letterlijk: ik had geen idee in wat voor wereld ik terecht zou komen. Nadat ik een jaar geleden gestopt was met mijn opleiding SPH om even een half jaar eruit te stappen en aan mijzelf te werken, had ik namelijk nooit gedacht dat ik aan een DTS zou beginnen: ik had geen idee of ik het bijvoorbeeld wel aan zou kunnen. Ik weet nog zo goed hoe het eigenlijk meteen goed voelde toen ik binnenkwam, hoe dankbaar ik was om de mensen die ik mocht ontmoeten en hoeveel zin ik had in deze periode. Natuurlijk, ik had nog altijd niet door dat deze periode voor mij zóveel waard zou zijn in mijn relatie met God, dat ik er énorm veel zou gaan leren en dat ik fantastische vrienden zou gaan ontmoeten, maar vanaf het begin voelde het goed: dit is waar ik mij snel thuis zou gaan voelen.

De eerste (bijna) 3 maanden lesfase waren intensief en soms erg confronterend, maar altijd opbouwend en verbindend. Van verbindingen met God zoeken/repareren/vinden tot aan verbindingen met anderen maken; alles was erop gericht om God te kennen en Hem bekend te maken. Het thema van mijn DTS, 'Called to Connect', bleek dan ook het perfecte thema! In deze eerste maanden leerde ik wat een enorm liefde God voor ons heeft, gaf God mij veel meer inzicht in de identiteit die Hij voor mij heeft, kreeg ik een steeds beter beeld van de Heilige Geest en leerde ik over de krachtige Naam van Jezus die vanuit Zijn liefde sterker is dan wat-dan-ook! Ook leerde ik heel veel over de kracht en het belang van openheid, ik mocht groeien in mijn vertrouwen op God, maar ook in mijn persoonlijkheid mocht ik groeien en dingen loslaten. Al met al een fantastische basis voor mij om op outreach mee te gaan.

Mijn tijd op outreach was waanzinnig! Zoals jullie weten mocht ik in Oost-Europa uitreiken en dit is achteraf ook de perfecte locatie voor mij geweest. Hier heb ik namelijk ongelooflijk veel mogen/moeten leren over geestelijke strijd, waardoor alle basis die ik meegekregen had vanuit de lesfase heel erg goed van pas kwam. Dit is ook echt een thema dat mijn hart geraakt heeft en waarin ik ook heb mogen uitstappen. Daarnaast was het ook super bijzonder om met een groepje van 6 mensen en een lieve baby zo intensief samen te leven op outreach. Tijdens de lesfase leef je ook al samen met een grote groep mensen en doordat je samenleeft met elkaar leer je elkaar steeds beter kennen. Op outreach wordt dat proces natuurlijk meer versneld doordat je met minder mensen bent, in een andere omgeving met allemaal dezelfde focus: heel tof!

We hebben allerlei gave dingen mogen doen op outreach. Van het geven van Engelse les (niemand heeft gezegd dat ik het Engelse niveau in Oost-Europa heb verbeterd, maar ik stond erbij voor de broodnodige Nederlandse gezelligheid), tot het knutselen en clownen in weeshuizen. Van het delen van mijn getuigenis in een zondagse kerkdienst tot het preken voor een groep jongeren op een soort conferentie. Van vele kerstactiviteiten tot straatevangelisatie. Van het delen van waardevolle lessen voor ouderen tot het doen van verschillende dramastukken. Van baby's bezoeken in het ziekenhuis tot het begeleiden van activiteiten voor gehandicapten: we hebben van alles mogen doen en in letterlijk alles hebben we mogen zien hoe groot God is! Vergeet daarnaast ook niet de spannende grensovergangen en controles, waarin we ook hebben mogen ontdekken hoe bijzonder Gods wegen zijn dat we elke keer weer door konden reizen.

Op outreach werden we ook uitgedaagd om na te gaan denken over de tijd ná de DTS (geloof me, daar ben je dan écht liever nog niet mee bezig, hihi). Ik wist 1 ding zeker: ik wil met ouderen blijven werken. Ouderen hadden mijn hart al gestolen tijdens mijn opleiding SPH, maar helemaal in de laatste 2 dagen van onze outreach werd dit bevestigd. We waren in een piepklein dorpje, waarbij het voelde alsof we aan de andere kant van de wereld waren beland, waar we huisbezoeken mochten doen bij ouderen. Uiteraard verstond ik zelf geen biet van wat de ouderen zeiden, maar met dank aan onze vertaler konden we toch een klein beetje te weten komen hoe het leven in Oost-Europa is voor de ouderen. En geloof mij: dat is héél zwaar... Het raakte mijn hart elke keer, toen we zagen dat de ouderen zó dankbaar waren dat wij langskwamen om met ze te praten en specifiek voor het feit dat we met ze wilden bidden! Op een gegeven moment stonden we middenin een woonkamer te bidden en werden er uit alle hoeken en (koude) gaten van het huis familieleden gehaald die ook gebed wilden ontvangen. Door deze bijzondere ervaringen heeft God mij bevestiging gegeven over mijn hart voor ouderen en in dit geval specifiek voor ouderen in Oost-Europa. Hoe en wat ik hierin kan gaan doen is voor mij nu totaal nog niet duidelijk, maar ik leg het graag in Gods Handen en ben dankbaar dat Hij mij deze droom en dit verlangen heeft gegeven. Voor nu is het plan om mijn opleiding SPH weer op te gaan pakken en hoop ik de laatste 2 jaar nog af te gaan ronden.

Nu ik thuis ben is het allemaal wel weer erg wennen om overal opnieuw in te komen natuurlijk. Wat ik heel gaaf en bijzonder vond was om samen met mijn team, nadat we pas 1 dag in Nederland terug waren, we in mijn kerk mochten delen over onze reis. Een fantastische manier om terug te komen! Het terug komen en wennen is natuurlijk soms ook best lastig en vergt een mindswitch, maar over het algemeen ben ik vooral enorm dankbaar voor wat God allemaal gedaan heeft in het afgelopen half jaar. Zo maakte ik de afgelopen week een fotoboek van het afgelopen half jaar (ja, daar heb ik ruim een week voor nodig: ik ben nog altijd perfectionistisch, hoor...) en elke foto bracht weer zoveel verhalen, herinneringen en glimlachen! Ik ben mij er erg van bewust dat ik dit hele avontuur ook te danken heb aan al jullie gebeden, giften, meeleven, appjes, kaartjes, mailtjes, bemoedigingen en interesse! Ik kan nooit goed genoeg zeggen: BEDANKT! Het was enorm gaaf om te weten dat zoveel mensen al vanaf dag 1 van mijn DTS achter mij stonden en dit maakte het allemaal nog zoveel meer bijzonder... Het is ook geweldig om weer thuis te komen en te weten dat er zoveel mensen zijn die willen horen wat God gedaan heeft door ons heen: voel je vrij om hier ook naar te vragen; maar om álles te horen heb je wel even een week of 3 vakantie nodig. ;-)

Vanaf nu wil ik mijn website weer graag gaan gebruiken voor schrijfsels, columns en andere dingen die ik wil delen met de wereld. Voel je vrij om mee te blijven lezen! ;)

Om af te sluiten laat ik jullie graag kennismaken met een lied dat voor mij deze DTS erg waardevol was: Trust in You van Lauren Daigle.

Houdoe en bedankt!

-----------
DTS #9 'The gratitude is huge!'

I'm already back home for two and a half week! Time flies: a sentence that has been going through my head for like 439.544 times in the last half year. Maybe even 439.545 times, it wouldn't surprise me... It's time for my last DTS blog, because I would like to close this DTS-blogs off with one last blog.

A half year ago I stepped into 'the big unknown'. I seriously didn't knew in what kind of world I would end up. I'd never thought that I would jump into a DTS after I stopped my Social Work education, to take a break for half a year to work on myself. For example: I had no idea if I could handle it all well. I still know that it felt good when I came at Heidebeek, that I was so thankful for meeting all the people and that I was really looking forward for that period in my life. But ofcourse, at that point I had no idea about the worth of it all for my relationship with God, that I would learn so much and that I would met fantastic friends! But it all felt good at the start: it felt like a place where I could make myself feel at home very soon.

The first (almost) 3 months of lecture phase were intense and sometimes confronting, but always constructive and binding. Seeking/repairing/finding connections with God to make connections with others; everything was aimed to know God and to make Him known. The theme of my DTS, 'Called to Connect', turned out as the perfect theme! In the first months I learned about the great love God have for us. God gave me much more insight into the identity that He has for me and my view at the Holy Spirit became better. I also learned a lot about the powerful Name of Jesus, which is way stronger than whatever! Next to that I learned a lot about the power and importance of openness. I could also grow a lot in trusting God. And last but not least in my personal walk, I was able to grow and let go of things. (Thanks to Miriam for this beautiful translation, by the way! Miriam is an awesome fellow student who speaks in general better English than me, but let's go back to my story...) A great base for me to go on outreach!

During outreach I've had an amazing time! As you know I was able to reach out to Eastern Europe and (looking back) it was the perfect location for me. There I may/should learned an incredible amount about spiritual warfare and I could use all the basics I learned from the lecture phase. This is a theme that touched my heart and that gave me lots of oppertunities to step out in that. Next to that, it was super special to live so intensely together with a group of six people and a sweet baby! During lecture phase you already live together with a huge group of people and by living together, you get to know eachother really good. That process will be faster when you are on outreach with less people in a different area and with the same focus: cool!

We were able to do a lot of great things. Giving English class (nobody said that I raise the English speaking level in Eastern Europe, but I was there at least for the Dutch gezelligheid), making crafts and doing clowning in orphanages, sharing my testimony in church on sunday, preaching for youth during a kind of conference, lots of christmas activities, streetevangelism, sharing valuable lessons for the elderly, performing different drama's, visiting babies in the hospital, guiding activities for people with disabilities: we could do really a lot and surely in everything we could see how great our God is! We could also experience that Gods ways are always special during all the exciting bordercrossings and all the checks we could pass on a pretty smooth way.

On outreach we were also challenged to think about the next step, after DTS. Believe me, you prefer not thinking about it during that time, hihi... 1 thing was clear for me: I want to continue in the care for elderly! Elderly stole my heart already during my school for Social Work and God confirmed this for me during the last 2 days of our trip. We visited a small village and it felt like the other side of the world. We could do some housevisits with elderly. Ofcourse I couldn't understand a word of what they said, but thanks to the translater: I could figure out a small glimps of how the elderly lives their life in Eastern Europe. Believe me when I say that it's really hard for them! It broke my heart to see that the elderly were so thankful that we came to visit them, to talk with them and especially to pray for them. At one point we were praying in a livingroom and family members appeared from all the corners and (cold) holes in the house to receive some prayers. God gave me confirmation through these special experiences about my heart for elderly and specifically elderly in Eastern Europe. How I can do anything with this is totally not clear for me, but I lay it down in Gods Hand and I'm thankful about the dream and desire He gave me in this. My plan for now is to continue my education for Social Work and I hope to finish this in 2 years.

Now I'm back home and really need to get used to everything again. For me it was really special and awesome to go to my church with my team, after being back in Holland for 1 day. We get the oppertunity to share about our trip! A great way to come back. Sometimes it's obviously a bit hard to go back into everything back here and it needs a huge mind switch, but I am really thankful for everything God did in the past 6 months! The last week I was busy with making a photobook (yes, I still need a week for things like that: my perfectionism didn't change in that, by the way...) and every picture brought back so much stories, memories and smiles! I am very aware that I owe this whole adventure also to all of your prayers, donations, sympathize, Whatsapp-messages, cards, mails, encouragements and all the interested people! I can never say enough THANK YOU! It was extremely awesome to know that so many people have stood behind me from day one of my DTS and this made it all so much more special to me... It's also great to be back home knowing that there are a lot of people who wants to know what God did through us; feel free to ask for all the stories! But take around 3 weeks off to hear ALL the stories! ;-)

From now on I want to use my website again for writings, column and other stuff I want to share with the world. Feel totally free to read along! I will try to translate my stuff so now and then in my best Dunglish. ;-)

To close off, I would like to introduce you to a song which was of great worth for me during my DTS: Trust in You from Lauren Daigle.

Houdoe and thank you!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten