In mijn leven merk ik dat het soms heel lastig is om maar door te gaan, om opnieuw de moed, kracht en energie op te pakken om door te fietsen. De trappers willen wel, de fiets zou het prima moeten doen en zelf wil je ook niets liever dan zo snel mogelijk vooruit gaan; maar helaas is er storm, regen en onweer waardoor je reis steeds moeilijker lijkt te worden.
Net als je denkt dat je weer terug in een soort van fietsritme bent en dat je de situatie ‘onder controle’ hebt, merk je dat het ook nog eens donkerder is geworden dan dat het al was. Naar voren kijken om te zien waar je heen moet? Welnee, geen tijd voor. Gewoon je hoofd op standje overleven en gas op die lolly. Daarnaast is de aanhoudende hagel ook alles behalve prettig. Ademen lukt dus alleen wanneer je je hoofd eventjes opzij houdt, een grote teug van zuurstof in je longen laat parkeren en je blijft focussen op je voeten: doortrappen!
Hoe meer tegenslagen er lijken te komen, hoe moeilijker het wordt. De ene tegenslag is nog groter dan de ander en van het ‘uitzicht’ genieten is er al lang niet meer bij. Af en toe fiets je door een bocht, ben je wat meer uit de wind en kun je even op adem komen, maar je beseft je als geen ander dat er zomaar weer een nieuwe windvlaag aan zit te komen die zal proberen om je onderuit te werken. Hoe lang nog?
De laatste berg die je beklommen hebt ligt waarschijnlijk zo’ 5 kilometer achter je, waardoor je weet dat het niet lang meer duurt voordat de volgende komt. Mentaal ben je nog lang niet klaar voor wat er gaat komen, maar dan merk je dat er weer een berg op je afkomt. Nog één keer haal je diep adem en dan trap je weer de longen uit je lijf. Het voelt alsof je een klim van 115% moet maken: onmogelijk!
Ergens in je achterhoofd komt een stemmetje opzetten, middenin de pijn en het verdriet: verlies de moed niet, er komen betere tijden! Je kan het, je hoeft het niet alleen te doen. Ga door, zet hem op! Met die gedachten slaat je hart even een keer over, om daarna met volle kracht weer door te pompen: want op dit moment is er nog niets te zien van dat sprankje hoop, van dat beetje licht.
Als je uiteindelijk de top bereikt, of in ieder geval iets dat daar op lijkt, weet je dat je weer ietsjes mag gaan inhouden. Nu is het een kwestie van je goed vasthouden en voor je kijken. Hoewel het donker om je heen lijkt en de wolken zich als mist om de top heen laten hangen, voelt het alsof… Nee, écht? Serieus, zie je dat goed? Dit meen je niet… ‘Wat is deze’: hoe dan?
Wanneer je kijkt naar je situatie en deze laat bepalen hoe jij je voelt en wat je denkt, zal het je veel energie kosten om ook maar iets van licht, liefde of genade te zien. Wanneer je boven je situatie of je gevoel kunt gaan kijken door hulp van de Heilige Geest zal je Jezus’ licht, Zijn liefde en Gods genade stukje bij beetje gaan ontdekken. Je zult inzien dat je kracht alleen in Hem is en dat jij vanuit Hem mag leven: je hoeft niet zelf maar wat aan te modderen. Hij is erbij. Blijf in contact met Hem, want Hij wil je.
Na al die kilometers, al die pijn en moeite die je zelf dacht te moeten doorstaan… Dan blijkt Jezus voor je te fietsen. De zon begint niet spontaan te schijnen en de regen blijft ook wel gewoon door kletteren, maar Hij neemt je mee op weg en gaat voor je uit. De struggles hoef je niet op eigen kracht te doorstaan: je blijkt al die tijd achterop een tandem te zitten. Hij zit voorop, volg jij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten