Beschuit met muisjes.

"Wat nou als God écht van je houdt!? Gewoon, zoals je bent. Stel nou dat je precies goed bent en helemaal niet hoeft te veranderen voor Hem?" Het waren mooie woorden die gesproken werden, maar of ze binnenkwamen was een tweede. Ze bleven in elk geval hangen tussen mijn hersenhelften en af en toe eventjes naar boven flitsen: ‘Ik? Goed genoeg? Maar...’

Hoe komt het toch dat het zo lastig is om te geloven dat we goed genoeg zijn? Die vrijdagavond waarop het gezegd werd klonk het heel fijn hoor, alsof iemand de intens moeilijke wiskundige berekening voor de miljoenste keer uitlegt en je het EIN-DE-LIJK snapt: best prettig, niet vervelend.

Als God inderdaad niet van ons vraagt om ons groter of beter voor te doen, zal dit volgens mij een ongelofelijk verandering met zich meebrengen. Hij heeft je gemaakt en Hij maakt geen fouten. Sterker nog: Hij kijkt naar je door Zijn Zoon Jezus. En zoals je misschien wel weet is Jezus voor al onze zonden gestorven en opgestaan uit de dood om deze te overwinnen. Dus 1 plus 1 is 70.000, in dit geval! God ziet onze fouten niet wanneer hij naar ons kijkt; Hij ziet Jezus. God ziet Zijn bloed, dat ons de vergeving schonk. Gods genade is genoeg.

Helaas zien wij vooral onze tekortkomingen. "Die keer toen… Dat moment waarop… Mijn gedachte die…" Wanneer we zo gefocust zijn op onze kleine zelf is dat eigenlijk heel erg jammer. Misschien heb je wel eens dat plaatje gezien van een kat die in de spiegel kijkt en een enorme leeuw ziet. Nu kunnen we het best hebben over de evolutietheorie, maar wat ik eigenlijk met dit voorbeeld wil zeggen is het volgende. Stel nou dat jij die kat ziet staren door de spiegel. En dat je dan ziet dat deze kat een muisje in de spiegel ziet staan, in plaats van een leeuw. Hoe verdrietig zou dat zijn, want jij weet dat deze kat zich voortaan waarschijnlijk zal gedragen als een muisje en misschien wel eindigt op een beschuitje, wanneer er een kind geboren is… (oké, dat was even een klein slecht grapje, maar dat terzijde)

Hoe zou God naar ons kijken, wanneer Hij ziet dat we niet tevreden zijn over onszelf en negatief over onszelf denken? Wanneer Hij ziet dat we balen omdat we wéér gefaald hebben en onze bestemming denken misgelopen te zijn? Hij is één en al compassie, denk ik. Hij ziet ons namelijk allang als Zijn geliefde kinderen, als volmaakte mensen door Jezus Christus. Of, zoals het ook mooi gezegd wordt: als gebroken mensen die heel gemaakt zijn.

Laten wij dus beschuit met muisjes eten, om te vieren dat wij dóór en in Jezus nieuwe mensen zijn. Om dankbaar te zijn voor de grote liefde en genade van God door wat Jezus voor ons gedaan heeft. Eerlijk? Ik zal niet vooraan gaan lopen in die geboortemars, maar ik hoop er ook ooit in mee te kunnen gaan. God weet al hoe wij dansen. En er is een dag waarop wij dat zelf ook gaan beleven.